Czy moge sie tu komus wyzalic?...

Tak bardzo cos mnie gnebi, chcialabym to wyrzucic z siebie, tak po prostu anonimowo, ale nie wiem czy znajdzie sie tu ktos kto mnie wyslucha..?

Czy moge tu komus wylizać - tak przeczytałem hehehe dobra liż....tzn mów ja wysłucham....znaczy pzreczytam

Możesz :)

;) Dziekuje, od jakiegos pol roku mam problem ze soba, raz jest lepiej a raz gorzej, ale przewazaja te gorsze dni kiedy nic mi sie nie chce, do wszystkiego sie zmuszam, do wstania z lozka, pojscia do pracy, itp, mam niska samoocene, czuje sie taka niepotrzebna i zastanawiam sie po co zyje, czesto mam mysli samobojcze i mam nawet wybrany sposob tylko, ze brakuje mi odwagi..ale przyznam, ze uszczesliwia mnie fakt, ze juz mnie by tu nie bylo, ze nie musialabym sie dluzej meczyc, nawet nie chce mi sie spotykac z ludzmi, a czasem mam takie dni, ze czuje przyplyw euforii, ze moglabym zrobic doslownie wszystko, ale takie dni mam rzadko, do tego mam problemy z jedzeniem, czuje wstret do swojego ciala, wydaje mi sie, ze jestem za gruba i przez pare dni jem malo, po czym doslownie sie objadam i tak mam na zmiane. Przyznam szczerze, ze zaczyna mnie juz to wszystko meczyc****ewnie musialabym skorzystac z pomocy psychiatry?tylko ja tak nie lubie chodzic do lekarzy, a tym bardziej do takiego, dodam, ze mieszkam za granica..

Sama nie wiem dlaczego tak mam, po prostu meczy mnie to, ze musze zyc..

Znajdź hobby, chłopaka. Skup się na swoich pasjach, rób to co lubisz...

Zdecydowanie powinnaś wybrać się do psychiatry. Po o się męczyć? Ten problem się będzie pogłębiał, im wcześniej tym lepiej :) Psychiatra nie jedno już widział, nie ma co się przejmować i wstydzić.

to się nazywa choroba afektywna inaczej depresja dwubiegunowa, niestety musisz iść do psychiatry.

Wszystko wskazuj na to że to depresja. Na początek psychiatra i dobrze byłoby zrobić badania ponieważ objawy które opisujesz można przypisać również innym chorobom. Działaj szybko póki jesteś świadoma swojego złego stanu.

Poszlabym, ale mieszkam za granica i dochodzi do tego bariera jezykowa, nie znam az tak dobrze jezyka, zeby moc swobodnie o wszystkim rozmawiac, nawet nie wiem co, gdzie i jak, nie wiem jak wyglada taka wizyta, czasem jestem taka zdesperowana, ze sama mam ochote pojsc do szpitala, zeby mnie zamkneli..naprawde takie mam mysli..

Może masz znajomego, który zna dobrze język?

No to sama nie jesteś... tez chętnie dałabym się zamknąć na oddziale, ciężko znieść takie samopoczucie. Mam identycznie.

Zdecydowanie musisz znaleźć kogoś kto dobrze zna język albo krótki urlop w Polsce, niestety. Bez psychiatry nie dasz sobie rady.

Mam, ale wstydze sie komukolwiek o tym powiedziec, nawet rodzinie nic nie mowilam, znajomym, na tym forum powiedzialam o tym po raz pierwszy

I ja tez tak mam :(:(

Powinnaś postawić swoje zdrowie na pierwszym miejscu. Teraz Polacy są wszędzie, może w szpitalu czy przychodni będzie ktoś tam akurat pracował :)

Ale tu nie ma się czego wstydzić, depresja jest chorobą i trzeba ją leczyć. Bardzo dobrze, ze jesteś świadoma tego że dzieje się coś złego, to już dobry znak i sygnał dla Ciebie że lekarz potrzebny:)

To widze, ze nie jestem sama..ale jak bym poszla to chyba nie skonczyloby sie na jednej wizycie?Musialabym co jakis czas przychodzic?Nawet jakbym do Polski poszla?

Lekarz decyduje, ale penie tak.

depresja dwubiegunowa, mam to.

To oczywiste. Leki trzeba brać regularnie. Ale wizyty tylko na początku będą częściej, może dwie, trzy pierwsze w odstępie 6.tygodni a potem tylko recepty i kontrole jeśli będzie Ci dalej źle oczywiście.

I jak leczysz sie? Pomaga?

Przyznajcie, że to choróbsko to wredota, to gorzej jakby coś bolało.

Tak, leczę się od 10. miesięcy, teraz schodzę z dawki leków. Narazie nie jest źle.

To jest taki bol psychiczny..gorzej niz fizyczny, musze cos zrobic, bo sama widze, ze jest ze mna zle, dziekuje za wszystkie odpowiedzi :-)

No to za telefon i umówić się na wizytę i to jak najszybciej. Trzymaj się i nie DAJ się :) Powodzenia

Postaraj się umówić jak najszybciej na wizytę.

Ja też tak mam, ale postanowiłam zmienić swoje życie, bo bez sensu jest się męczyć w taki sposób jak można odmienić swój los. Po pierwsze znalazłam sobie zajęcie-siłownia, chodzę, ćwiczę, chudnę, mam zajęcie. Dzięki temu słyszę komplementy od ludzi, że ładniej wyglądam i więcej osób zwraca na mnie uwagę. Stałam się bardziej pewna siebie, zaczęłam dbać o swój wygląd i widzę sens życia. Kiedy łapie mnie dół staram się wyjść na spacer, pójść na imprezę, ale nie po to żeby się upić, ale potańczyć, poznać kogoś. Uwierz, że z każdej najgorszej sytuacji jest wyjście, tylko grunt to jest wziąć się w garść, wyznaczyć cel i dążyć do niego. Masz prace, schudnij, zadbaj o swój wygląd, poznasz kogoś fajnego. Grunt to się nie poddawać, bo to bardzo szybko wykańcza. Trzymaj się :)

Ale ja tak mialam, chodzilam na zumbe, na basen czy spacery, wychodzilam, zeby spotkac sie ze znajomymi, a teraz nie moge sie zmusic, chocbym bardzo chciala to nie moge, cos mnie w srodku blokuje, to cud, ze jeszcze do pracy chodze, ale tez chodze z przymusu

Współczuje, ja mam oparcie w mamie zawsze mi pomaga i jest cudowna, bo do znajomych nie mam szczęścia. Mi sport pomógł widzę sens w tym co robię. W Twoim przypadku jak to nie pomogło to musisz poszukać pomocy u specjalisty. Życzę Ci powodzenia, na pewno dasz radę :)