Jestem bardzo bardzo bardzo nieszczęśliwa pomocy!

Właśnie uzmysłowiłam sobie,że jestem nikim.Duchowo i intelektualnie jestem na poziomie betonu. Zawsze dbałam tylko o swój wygląd,reszta mnie nie obchodziła. Cieszyły mnie komplementy od rodziny i znajomych dotyczące mojej urody. Około 18-stki sytuacja się zmieniła. Coś dziwnego zaczęło się ze mną dziać..ludzie zaczęli mi mówić że wyglądam jakbym miała 30 lat...też to zauważyłam.Przyczyną był chyba bardzo duży stres w szkole i problemy w domu,cera straciła swój młodzieńczy blask,wyglądałam po prostu okropnie. Wtedy zaczęłam "cyrkować" z wyglądem...zaczęło się farbowanie włosów,mocne makijaże,ześwirowałam. Miałabym gdzieś,to że wyglądam dojrzale mimo mojego wieku,gdyby nie to,że ludzie zawsze zwracali uwagę na mój wygląd,czułam presję że muszę dobrze wyglądać. Przestałam się przez to uczyć.Co za okropność,co ja zrobiłam...zamiast się rozwijać,uczyć, przepuściłam pieniądze na kosmetyki i inne głupoty.

Twoja cera stracila blask?! Dziewczyno, to juz koniec...

Z tym że teraz cera wróciła do normy...

Tak wiem to już koniec nie mogę na siebie patrzeć w lustrze boję się że znowu coś mi wyskoczy np.jakieś różowe plamki ze mną tak jest że w poniedziałek wyglądam normalnie a we wtorek już katastrofalnie dziwne to ale tak mam

A w jakim stanie jest Twoja kuciapka?Tez stracila blask?

Echem. patowa sytuacja. ja nigdy nie będę normalna;(

Ja Ci moge pomoc ,spotkam sie z Toba tylko mam warunek ,zebys podmyla sie przed spotkaniem ;)

Echem. patowa sytuacja. ja nigdy nie będę normalna;(

Wyluzuj dziewczyno -:) i nie dramatyzuj bo za pare lat bedziesz sie smiala z tego co tu piszesz. Wez sie za siebie ,zacznij malymi kroczkami,wez sie za nauke , w kazdej minucie mozna zmienic swoje zycie tylko trzeba tego chciec, marudzenie nic ci nie da.