Przyjaciółka lub przyjaciel z Belfastu?

Cześć. Jestem w Belfaście od roku i mimo tego, że mam męża i kota, to jednak czasem czuję się samotna. Przydałaby mi się bratnia dusza z którą mogłabym czasem wyskoczyć na zakupy, na kawę... Zaprosić na kolację do siebie, albo po prostu popisać. Nie znam tutaj nikogo i moje życie wygląda mniej więcej tak: dom, praca, dom, praca, dom, praca... A przecież jest tu tyle cudownych miejsc do zobaczenia... Jednak w pojedynkę - nie ma to dla mnie sensu. Może to właśnie Ty chciałbyś/chciałabyś czasem po prostu być?

To co opisals wlasnie jest zyciem na emigracji. Po poczatkowym zafascynowaniem odmiennosnia dopada nas wczesniej czy pozniej szara, duzo bardziej ubozsza od tej w kraju - rzeczywistosc. Jak mawial moj profesor "juz Slowacki pisal, ze emigracja to suchoty i onanizm". Mimo ze nie jestem sam, czuje sie nie mniej samotny od Ciebie, juz od wielu, wielu lat..

Witam Cię serdecznie, mieszkałam w Belfascie,6,5 roku, teraz tam zostały moje 3 siostry i mama, niestety ale tam takie życie dom, praca, dom praca , pogoda czasem nie pozwala na normalne funkcjonowanie,