Nie radze sobie z życiem.

Nie wiem co ze soba zrobic. Nie wiem czy jesien ktora juz wiekszasc z nas zaczela odczuwać ma z tym wiekszy zwiazek czy sytuacja po prostu sie pogorszyla. Mam 18 lat, przez otoczenie jestem postrzegana jako osoba pomocna, usmiechnieta, życzliwa, przyjacielska. Do tej pory wydawalo mi sie ze mam na kim polegac, z kim porozmawiac kiedy jest mi źle, az do teraz. Zdalam sobie sprawe ze gram kogos kim nie jestem, codziennie odgrywam teatrzyk przed setkami ludzi by pokazac im jak dobrze mi sie zyje co jest kompletnym klamstwem.Wstydze sie tego jak naprawde żyje. Wstydze sie rodziców, wstydze sie swojego na pozór normalnego domu, wstydze sie siebie, wstydze sie ze mam inaczej niz chcialabym miec. Wiem ze rodzicow sie nie wybiera i powinno ich sie szanowac, ale jest mi coraz ciezej, za kazdym razem kiedy dostaje cios mysle by bylo lepiej, jak to napraweic. Staram sie jak moge by zwrocic na siebie ich uwage. Przykre jest to kiedy wlasny ojciec wyzywa corke od najgorszych za to ze wyraza ona własne zdanie. Cale moje zycie to kabaret, nieustajacae przedstawienie. Moje zycie rodzinne to kompletna porażka, jestem niezauważana przez rodziców a jesli juz to tylko wtedy gdy zrobie cos źle. Nigdy nie czulam z ich strony zainteresowania czy troski wobec mnie, do tego zauważylam ze w domu czesciej pojawia sie alkohol, problemy finansowe. Cala presja związana z kłopatami jakby byla rozlewana na mnie. Serce mi pęka kiedy jakkolwiek chce wykrztusic z nich zainteresowanie bez zainteresowania z ich strony. Czuje ze nie byloby dla nich problem gdybym teraz spakowala sie i wyprowadzila sie z domu. Teraz juz wiem ze nigdy nie mialam takiej osoby w zyciu przy ktorej moglabym sie otworzyć, pokazac jaka jestem naprawe, nie wstydzic sie tego jaka jestem. Dziewczyny powiedzcie prosze ze kiedys bedzie lepiej bo ja juz naprawde nie widze sensu w tym co robie.