nienawidze mojej pracy i studiow

nie umiem poswiecac się dla innych, a może powinnam potrafić, bo pewnie bylabym szczesliwsza, nie chce mieć dzieci, bo swiat jest zly i wystarczy, ze ja cierpie od urodzenia, nienawidzę zycia

idz do psychologa, ile masz lat?

28, raczej mam depresję, poszłabym nawet do psychiatry, ale ta która jest podobno naprawdę dobra w naszym miescie - nie odbiera, nie wiem czemu, bliska mi osoba do niej chodzila i pomogla jej, innych nie znam

dlaczego nie lubisz swojej pracy?

bo nienawidzę roszczeniowych ludzi, a tam to normalka

Możesz założyć własną firmę. Więcej na stronie: http://www.e-import.pl/

psychiatra będzie cie faszerować tabletkami... a psycholog porozmawia.... co to za praca?

Znajdź sobie kogoś to Ci przejdzie.

wogle chyba nie taką drogą rozwoju poszłam - interesowało mnie zupełnie co innego, ja szlam tam, gdzie były najwyższe progi podczas rekrutacji, a mi się udało zalapac... myslalam, ze skoro wielu nie ma takich wynikow, to ze to prestiżowy kierunek i wogle- zostawiłam to, co mnie interesowalo chociaż trochę, bylam glupia, teraz jest na wszystko za pozno, w tym wieku ciężko zaczynać od początku i jeszcze wierzyc, ze się odniesie sukces

popatrz na zycie z innej strony . wiele osob ma gorsza sytuacje w zyciu niz ty

taka, ze az wstyd pisać, już bym chyba wolala ulice sprzatac

Inni musza zapierdzielac na dwa etaty na "szmacie" a ty rozpaczasz bo nie robisz tego co lubisz ku... zycie to nie bajka

pewnie tak- ale wiele osob jest mniej wrażliwych niż ja, sa odporniejsi psychicznie, ja się czuje jak jednostka nieprzystosowana do zycia

powiedz co robisz, może to komus w przyszłosci tez pomoże. ale kumam troche, jak tak w lo zrobiłam - bo trudno się dostać i gowno z tego miałam, potem 1 rok studiów podobnie wyszło, ale zmieniłam kierunek jednak

no wlasnie widze, ze nie bajka, nie wyobrażam sobie rozmnazac się - co ja zaoferuje dziecku? nie jestem bardzo bogata, jestem slaba psychicznie, ten dzieciak bylby nieszczęśliwy z moim podejściem, a jeszcze by charakter po mnie odziedziczyl - to pewnie by się zabił

z takim podejściem to faktycznie jest już dla Ciebie za późno. ja mam 30 lat, już niedługo 31 i moje życie i robienie tego, co lubię i zawsze chciałam dopiero się dla mnie zaczyna. oczywiście wymagało to czasu i szczęśliwego zbiegu zdarzeń, owszem mam zwykłą, nudną pracę, która przynosi mi niewielki dochód, ale jednocześnie pozwala na rozwijanie się i dążenie do odniesienia sukcesu w tym, co kocham.

popatrz na zycie z innej strony . wiele osob ma gorsza sytuacje w zyciu niz ty xxx takie coś NIGDY nie pociesza. co mam się cieszyć że nie urodziłam sie w obozie koncentracyjnym? wiadomo że nikt się czyms takim nie pocieszy... więc bez sensu takie gadanie

ale no co robisz?

ja straciłam 6 lat życia na studia których szczerze nienawidziłam... i to każdy uważał że studiuje wspaniały, przyszłościowy kierunek. tylko ja się nie cieszyłam, dosłownie miałam deprę, te studia to była dla mnie kara. po drodze jeszcze zaliczyłam kibel i dlatego 6 lat. Gdy się obroniłam to obiecałam sobie że już NIGDY NIE POŚWIECĘ ŻYCIA NA COŚ CO MNIE NIE KRĘCI. Dlatego ani jednego dnia nie przepracowałam w zawodzie, nie szukałam pracy w tym kierunku itp. Zaczęłam robić coś związanego z moją pasją - mam zdolności artystyczne. Wszyscy pukali się w głowę że nie da się na tym zarobić i że powinnam szukać pracy w moim "świetnym" zawodzie. Dziś minęło 5 lat a ja naprawdę świetnie sobie radze, robię co kocham i naprawdę dobrze mi idzie, dobrze zarabiam :) i co najwazniejsze uwielbiam to :) Nie chce się tu chwalić, ale pokazać ci że możesz jeszcze wszystko zmienić, ze serio to zależy od ciebie. Ja postawiłam na jedną kartę i tak nie maiłam nic do stracenia: nie miałam kasy, dzieci, a moje wykształcenie mimo ze wysokie to znienawidzone... Życze ci pwoodzenia i naprawdę wierzę że ci się uda.

a co to za praca?

polecam ci książkę "jak przestać się martwić i zacząć żyć" - światowy bestseller, działa cuda! Mi odmieniła życie! Przyjemnie się czyta i serio pomaga. A psychiatrom nie zależy żebyś się wyleczyła bo wtedy stracą kasę. Znam 3 osoby które psychiatrzy wykończyli i wpędzili w jeszcze gorsze schizy.

Kurwa, douczcie się i zacznijcie odrózniać psychiatrę od psychologa, i ich obu od psychoterapeuty.

a czy to takie ważne, pracuje w zawodzie na pol etatu, jestem doktorantką, cały zakład ma mnie gdzieś, bo ukończyłam inny ale bardzo podobny kierunek do pań tam pracujących, nie włączają mnie w prace zakładowe, pani prof. nie wspiera; najgorsze, ze mnie to nie pociąga - ani ta praca w głupiej apteczce, ani te studia doktoranckie; chciałam być psychologiem (dostałam się i nie poszlam, bo za łatwo mi to przyszło) i masażystką/fizjoterapeutką, taką panią zajmującą się sprawami ezoteryki, kadzidłami, może tarotem, a robię jakies głupoty i każdy mi kladzie klody pod nogi, i nienawidzę tego, bo to nie moje, nie wiem, jak moje zycie moglo się tak dziwnie potoczyć, dusze się w tym

my wiemy kim jest psychiatra, kim psycholog, a kim psychoterapeuta ;) na tyle rozumu jeszcze mamy ;)

No jak czytam kafe to się zastanawiam czy wiecie :P A reaguję już na to alergicznie bo akurat psycho studiuję :D vvvvvvvv I nie wiem autorko czy to by Ci się spodobało. Mam wrażenie, że całe środowisko akademickie jest niesamowicie skłócone, studenci są wręcz k***wsko roszczeniowi, egoistyczni (sic! dla większości liczy się wyłacznie własny interes). Jak rozmawiam z innymi znajomymi to albo im się wydaje, że mnie jakichś magicznych sztuczek uczą (czyli pomoc na pstryknięcie palca), albo z kolei niepotrzebnych pierdół (czyli marnuje podatki wszystkich obywateli). Nie mówię, że wszystko jest złe, ale z "genetycznym" brakiem poczucia szczęścia (możesz poszukać sobie badań na ten temat) cokolwiek byś nie robiła to było by źle. A wyjście temu naprzeciw i zmiana nastawienia to mozolna i długotrwała praca.

pracuj dalej, ale zrób może jakieś kursy na masaż, jakieś kursy z ezoteryki, załóż działaność gosp. i masuj ludzi, ucz medytacji, jogi itp. jak wypali to zrezygnuj z dotychczasowej pracy i poświęć się temu w 100%

i przeczytaj "jak przestać się martwić i zacząć żyć" - na serio polecam.

chyba mam taki genetyczny brak poczucia szczęścia, czy jak to określasz... od dzieciństwa miewałam stany depresyjne, pierwsze poważne doly miałam około 7 roku zycia... humanistyczne przedmioty zawsze były dla mnie łatwiejsze, ja się uparłam, znałam się trochę na chemii i postanowiłam, ze sobie cos udowodnię... ale wcale nie jest kolorowo, w zakładzie panuje cos na zasadzie mobingu... jedyne co ciekawego nauczyłam się na studiach to farmakognozja i lek roślinny, cała ta wiedza o ziołach, surowcach i składnikach aktywnych... ale oczywiście nie w tym zakładzie jestem na studiach doktoranckich, tylko w takim, gdzie sa same panie po analityce ;) bez sensu -chyba zrobie te kursy tak dla siebie, wreszcie zaczne robic cos ciekawszego, ja zawsze szlam pod wiatr- nie tam, gdzie było latwo milo i przyjemnie, tylko ciagle lubiłam sobie cos udowadniać, mam tego dość, ciężko jest zwłaszcza nie majac wsparcia w pani profesor (a taka była fajna na początku)

Bo są ludzie którzy i po uszy w gownie będą się smiać ;) A są i tacy jak Ty. Ale jak piszę, pewne cechy da się zmienić, można swoje podejście kształtować, ale to kilkuletnia orka. Mi troszeczkę się udało :) vvv A tak w ogóle, po co chcesz sobie coś udowadniać? Zastanowiłas się kiedyś czy za tą ambicja kryje się może coś więcej? Możesz być tak samo wartościową osoba robiąc coś co nie wymaga takiego wysiłku, a zaoszczędzoną energię można przeznaczyć na coś przyjemnego. x Jak Cię tematyka szczęścia interesuje to interesuje mozesz poczytać profesora Czapińskiego a od niego już dojdziesz do innych ciekawych źródeł. Ja mam taką wadę, że lubie mieć takie podparcie naukowe w planowaniu swoich aktywności (mimo, że nie do konca mi to wychodzi).

właśnie ta książka "jak rpzestać się martwić..." uczy jak inaczej myśleć o życiu, jak cieszyć się tym co się ma. może zacznij od nie i od kursów?