Mój związek poliamoryczny, czyli ja, on, ona.

Witajcie, dzisiejszy temat, jak sama nazwa wskazuje nie będzie dla mnie zbyt łatwy. Tak, ciężko jest mi o tym pisać, pomimo, iż jak wiadomo, nikt nie trzyma mnie na siłę w tym związku nie potrafię, jakoś zmusić się, by z niego zrezygnować. Są dobre i złe chwile, prawie jak w każdym związku, wyjątek stanowi tutaj fakt, że w przeżywaniu takich momentów uczestniczy cała nasza trójka. Ja, on i ona razem. On poznał ją, gdy przyjechała w ramach prgramu Erasmus na rok do Polski, a dokladniej Krakowa. Na początku przyjaźnili się, ona coś do niego poczuła, on nie. Później podczas autostopowej podróży coś zaiskrzyło w jego sercu. Zaczęli być ze sobą, ich pierwszy raz i pierwszy każdego z osobna był obarczony pewnymi trudnościami - ona miała tzw. waginizm, więc dopiero po kilku tygodniach udało mu się być w niej. On rzucił studia, wyjechał z nią na 13 miesięcy do Paryża, układało się różnie między nimi, on pracował tylko 3 miesiące, później już nie chciał. Ona ciągle na studiach, on ciągle w domu. Do ukończenia studiów brakowało jej stażu - wybrała Kenię, więc na chwilę wrócili do polski, on miał jechać z nią, jednak dostał dobrą pracę, pojechała sama. Przed wyjazdem ustalili, że będą w związku poliamorycznym. W Kenii poznała mężczyznę - przespała się z nim. Wróciła, powiedziała mu, rozmawiali długo, coś się popsuło - zerwali. Ona przeniosła się do Francji, po kilku miesiącach spowrotem przyjechała do Polski - dla niego. On zapewniał, że do siebie nie wrócą - wrócili. Mieszkali razem rok w Krakowie. Jego firma zbankrutowała, dostał pracę na próbę (po wielu wysłanych mailach, gdyż rozmowy kwalfikacyjnej nie przeszedł 3 razy) miał 3 miesiące pracować w innym mieście handlując akcjami za darmo. Ustalili, że będą przyjeżdżać do siebie, co 2 tygodnie. On przeprowadził się do innego miasta i tutaj poznał mnie. Okoliczności dość standardowe - kawiarnia, pytanie: Czy mogę się przysiąść, poparte moją zgodą. Długa rozmowa, od początku niebywała szczerość na temat swojej relacji. Zupełnie nie rozumiałam sensu związku poliamorycznego i nie miałam ochoty pakować się w taki układ. Szczerze powiedziawszy, liczyłam na to, że tak się we mnie zakocha, iż zostawi ją. Zaczęliśmy się spotykać, zaczęłam poznawać jego wady i zalety, zaczęłam się w nim zakochiwać. Pokochałam go z wzajemnością, jednocześnie z jego opowieści poznałam ją. Zrozumiałam, jak bardzo ją kocha, jak ona go kocha, jednocześnie czułam ogromny smutek, że on nie potrafi zrezygnować z żadnej z nas. Gdy ich pierwszy raz zobaczyłam we Wrocławiu uderzyło mnie radość jaka od nich biła, byli ze sobą bardzo szczęśliwi. Więc tak mijały tygodnie, on lawirował pomiędzy spotkaniami ze mną i z nią i jednocześnie spędzał 10 godzin w pracy. Zaproponowali mu kontrakt, nie był zbyt korzystny, więc go odrzucił. Wrócił do miasta rodzinnego i tam miał zacząć pracować zdalnie z domu, robiąc to co do tej pory, jednak miał problem z szybkością internetu. Po wielu przemyśleniach przeprowadził się do niej na 2 miesiące. I obecnie od niej zdalnie pracuje. Pewnie zastanawiacie się, czy ją poznałam. owszem, jednak tylko wymieniłyśmy kilka bardzo miłych maili. Więc wstęp z grubsza mamy już za sobą. Ja rozumiem, że wiele z Was nie zrozumie naszej relacji, nie wpisuje się ona w kanony standardowej milości i zdecydowanie ogranicza nasze oczekiwania w związku, jednak tak jak ktoś kiedyś powiedział: "Miłość jest najbardziej egoistycznym, a zarazem najbardziej altruistycznym uczuciem, jakie kiedykolwiek istnaiło na świecie". Bycie w takim związku okazało się dużo łatwiejsze niż się tego spodziewałam, jednak, gdy jedna z nas zaszła w ciążę wszystko zaczyna być sporo trudniejsze i już zupełnie nie wiemy, jak teraz powinno to wszystko wyglądać.