Tonący związek: czy szukać lądu na horyzoncie?

Leci już szósty rok naszej znajomości, mamy cudowne dziecko niespełna półtoraroczne, pieniądze, swoje cztery kąty, bardzo mało wspólnego czasu, od ponad dwóch lat mieszkamy razem i... dzieje się coraz to gorzej. Spacer za rękę? Nie pamiętam kiedy, nie ma miejsca na radość taką pełną z normalnych przyziemnych szczęść. Nie wspomnę o pożyciu, którego nie ma. Może i spora część upadku intymnego należała do mnie, bo połóg, zmęczenie, ból, ale to minęło i jednak nie chodziło tylko o to. Nie ma na to czasu, okazji, możliwości, w nocy padam wykończona, jego za dnia do późnego wieczoru nie ma, nie jadamy razem, nie bawimy się, nie spotykamy z ludźmi prawie w ogóle. Myślę, że mój związek umiera. Nie wiem czy zapytać co robić? Może lepiej czy ktoś tak miał? Przetrwał? Ratować to? Trwać? Czekać, aż umrze ten związek śmiercią naturalną, czy ukrócić tego dramatu rozchodzenia się w nienawiści i znudzeniu?

Nikt nic nie może powiedzieć? Tak to beznadziejne czy tu po prostu takich tematów jest 10 tygodniowo?

No ale o co ci w ogóle chodzi kobieto bo nie rozumiem? faceta masz, razem mieszkacie, dziecko masz, czego ty jeszcze chcesz głupia krowo? żeby latał za tobą z kwiatkami? doceń to co masz bo wiele kobiet nie ma nawet takiego "nudnego" faceta. A jak ci brakuje motylków to sobie poszukaj kochanka, może się znajdzie jakiś desperat na roz\klap\iochę

A weekendy, a rozmowa z nim? Ratuj. Uwierz mało jest normalnych, odpowiedzialnych, wolnych facetów, a samej też smutno

On pracuje w weekendy też. Ratuję i walczę... ale komentarz o desperatcie i rozklapiosze jest idealnie kafeteryjny :) Kwiatki mam i prezenty też, nie zrozumiałaś "głupia krowo" tego co napsiałam :)