Chciałabym mieć chłopaka równolatka a tak jakoś wychodzi, że umawiam się tylko z

e starszymi. W sensie - 25-35. Sama mam 19 lat. Nie mówię, że jest to jakieś złe, bo z reguły Ci mężczyźni są naprawdę fajni. Mają dobre prace, są wykształceni, wiodą ciekawe życie, nawet dobrze mi się z nimi rozmawia ale mimo wszystko czuję, że tracę młodość na randki z ludźmi, którzy się już swoimi prawami w wieku 20 lat nacieszyli. Ja muszę być poważna, chodzić na spotkania biznesowe jako osoba towarzysząca, rozmawiać na polityczne i biznesowe tematy i sprawiać dobre wrażenie. Mam ochotę związać się z kimś mlodszym.

to raczej kwestia tego z kim się umawiasz a nie w jakim wieku jest ta osoba.

Levviatan, własnie kwestia wieku jest istotna. Ludzie 25plus mają całkiem inne priorytety niż moi 20letni koledzy ze studiów.

Ja w Twoim wieku.. a było to 2 lata temu ponad, też tak mialam, moj pierwszy facet miał wtedy 29.. :) Drugi teraz, ma 32 .

I nie czułaś, że czegoś tracisz? Bo ja owszem dobrze się z nimi dogaduję, mamy wiele wspólnych tematów, potrafię się odnaleźć w ich życiu, wiem jak sprawić dobre wrażenie i dojrzale porozmawiać ale z drugiej strony chciałabym się cieszyć młodością. Czasem koleżanki ze studiów wysyłają mi zdjęcia z typowo studenckich imprez z najtańszym piwem i wódką na stole a ja siedzę w tym samym czasie przy lampce wina na koncercie jazzowym i rozmawiam na poważne tematy, które tak naprawdę wcale mnie nie pociągają....

kiedys pewien 10 lat starszy kolega byl mna b. zainteresowany.tez spedzajac czas z nim czulam ze cos trace.ale jednoczesnie byl b. dobrym czlowiekiem.do dzis o nim czesto mysle, z jednej strony zaluje ze dalam mu kosza a z drugiej moze powinien byl jednak poszukac kobiety w swoim wieku, ktora by naprawde go docenila.Bo w zasadzie wiek mi przeszkadzal, balam sie ze sie przy nim szybciej zestarzeje