Nie zazdroszczę prawie niczego, poza...

Generalnie nie zazdroszczę ludziom. Nie zazdroszczę domów, samochodów, pieniędzy, nie zazdroszczę dalekich podróży, wspaniałych gadżetów ani grona przyjaciół. Nie, nie zazdroszczę im tego wszystkiego. Jednej rzeczy tylko zazdroszczę (tym, którym oczywiście została ona dana): lekkości... Tej lekkości, z jaką płyną przez życie. Ja zawsze przez życie brnąłem - jakbym był po kolana w bagnie lub jakbym płynął w wodzie, w której co chwila przykrywają mnie fale. Co się na chwilę wynurzę, zaraz nadchodzi kolejna fala i zakrywa mnie... Boże, jak ja bym chciał mieć tę grację życiową, tę lekkość przemykania się między tymi falami, lub wręcz pływania zawsze na nich, nie pod nimi... Znam kilka osób, które przez życie idą z lekkością i bardzo, ale to bardzo im zazdroszczę. A ponieważ mam już sporo lat, wiem, że nie nabędę takiej lekkości, bo tego nabyć się nie da. Z tym się rodzi i umiera. Albo nie rodzi i zawsze będzie się po kolana w bagnie. Smutne to. A może komuś udało się zmienić z brodzącego w płynącego na falach? Może jest to możliwe? Co myślicie?