Dlaczego te relacje interpersonalne muszą być takie skomplikowane?

Raz, że człowiek gubi się w tym, czego inni oczekują Dwa, gdy jest ok, można sobie zakładać, postanawiać i być pewnym, że się nie da porywom emocji, ale jak przychodzi moment niepewności, to wszystkie te założenia na niewiele się zdają. Trzeba po prostu odcierpieć, przeczekać, wydenerwować się, a to znaczy stratę sporej ilości cennego czasu. Jakie zatem wyjście? Zdecydować się na minimalizm uczuciowo-społeczny gwarantujący duże pokłady spokoju wewnętrznego (o ile to kogoś nie frustruje), czy zacisnąć żeby i próbować to wszystko jakoś oswajać? Co wy byście wybrali, gdyby to było w miarę czarno-białe? Tak mnie naszło, bo pracować mi się chce średnio ;)