Samotne Święta, co w tym złego?

Mieszkam sama. Nie mam kontaktu z moją rodziną, nie mam przyjaciół ani partnera.. Kiedyś było mi z tego powodu źle i bardzo przykro ale teraz zobojętniałam na to, uczucia głęboko się stłumiły i dobrze mi samej, nie szukam bliższych kontaktów z ludźmi, wręcz mnie to zniechęca. Za dużo razy się zawiodłam i nie chcę już więcej. Studiuję, radzę sobie i jestem samodzielna. Mam takiego sąsiada tutaj gdzie mieszkam. Taki starszy pan, jest sam. Jest lekarzem i z tego co wiem to wykłada na medycynie. Przeszkadza mi trochę jego zainteresowanie moją osobą o ile mogę to tak nazwać. Jak się wprowadziłam i spotykałam go to pytał czy taka młoda panna sama tutaj mieszka, a dlaczego tak, a gdzie rodzina itd.. Moim zdaniem nie potrzebnie się wtrąca. Dzisiaj rano go spotkałam to mi powiedział, że jak bym chciała to zaprasza mnie do siebie w święta żebym nie była sama.. Kurcze poczułam się jak jakaś chora biedna dziewczynka. Co jest złego w spędzaniu świąt samotnie? A właściwie nie spędzaniu ich szczególnie..

Ile masz lat?

Tak się wyobcowałaś z życie i spomiędzy ludzi, że nawet nie czujesz swojej izolacji. To smutne, współczuję, ze życie Ci się tak potoczyło. A z tym starszym panem to uważaj, może nie mieć czystych intencji. Żeby się nie skończyło jakąś przykrą sytuacją.

NAWET DOBRY POMYSL DLACZEGO MASZ byc sama idz do niego ale wez ze sooba jakies dnaia,ugadaj sie znim co i jak,i powiedz mu ze dobry pomysl,ja bym sie ucieszyla

wszystko ok ale "niepotrzebnie" piszę się razem

nic nie ma w tym zlego. ludzie sa rozni. ja tez lubie samotnosc, tylko nie przesadną.

Ja od lat spedzam Swieta sama,i juz zygam ta samotnoscia. Chcialabym zeby ktos mnie zaprosil, ale samotnosc wstydliwa jest. Trudno sie przyznac a potem bym piatym kolem nie wsrod swojej rodziny... Smutne...

Mam 20 lat. Mogłabym pójść ale tak naprawdę to nawet nie wiem o czym miałabym z nim rozmawiać? Jak ktoś tu uznał ja tak się wyobcowałam społecznie, że nawet nie czuję tego, nie umiem rozmawiać z ludźmi na inne tematy niż tak zwane o pogodzie , jestem zamknięta na ludzi. Nie podejrzewam go o to, że zrobiłby mi krzywdę jego zachowanie raczej wynika z takiej troski przynajmniej ja tak to odebrałam. Nie wiem naprawdę..

Mam tak samo jak ty, tylko jestem starsza o 4 lata.

a on jest sam w Święta?

Trochę podziwiam twoją odporność psychiczną ja teź zawiodłam się na rodzinie ale moja samotność sprawia mi ból. W kaźdym bądz razie źycze wesołych świąt,

Wspominał, że tak.. Rodzice nie żyją, nie ma żony, dzieci..

Mnie też było z tego powodu bardzo źle, ciężko i przykro.. Nawet jeszcze nie tak dawno bo jakieś dwa lata temu. Usilnie szukałam bliskich. Przyjaciół, partnera ale zawsze kończyło się to rozczarowaniem i ogólnie niepowodzeniem więc uznałam, że nie warto się starać i z czasem uodporniłam się na to i jest mi tak dobrze.. Nawet mam teraz tak, że jak ktoś jest dla mnie miły i szuka kontaktu to mnie takie coś odstrasza. Lubię samotność.

Też mieszkam sama tzn wynajmuję pokój ale mnie ta samotność zaczyna dobijać!:( Mam rodzinę ale jest daleko zresztą jest taka atmosfera jak przyjeżdżam ,że mi wystarczy kilka dni z rodziną i mam dość! Święta spędzę z rodziną ale jest mi smutno wszyscy mają rodziny ,a ja sama jak piąte koło u wozu!:( Jeszcze teraz mam szkołę co dwa tygodnie w weekend,a w lecie to jest masakra wolny weekend! Jak Wy sobie z tym radzicie? Jak wygląda Wasz dzień?? Nie ma się do kogo odezwać!

Zawsze uwazałam źe to tylko ja jestem samotna zawsze wokół widzę szczęśliwe rodziny teraz widzę źe takich jak ja jest więcej, lepiej jakoś jest mi na duszy.

Studiuje, pracuje.. jak wracam do domu to odpoczywam i tyle.. W weekendy robie zwykle coś dla siebie.. Nie czuję się źle z tego powodu, nie odczuwam jakiegoś braku.. Przyzwyczajenie?

Byłoby mi dziwnie gdybym miała teraz spędzać z kimś czas, spotykać się.. Chyba by mnie to męczyło i na dłuższą metę by mi się nie chciało..

A na studiach nie masz znajomych?? Może macie fajną pracę wśród ludzi to co innego ja jestem w pracy sama w domu sama bo współlokatorzy mają swoje sprawy, koleżanka z klasy mieszka dość daleko czasami gdzieś wychodzimy ale rzadko. Innych znajomych mam daleko ponieważ musiałam wyjechać do pracy daleko od domu rodzinnego. Myślę ,że byłoby inaczej gdybym zawsze była sama ,a jeszcze nie tak dawno miałam faceta mieliśmy razem święta i to "straciłam". Nie jestem imprezowiczką ale fajnie by było wyjść gdzieś ze znajomymi porobić coś pograć w karty czy pozwiedzać miasto,nie brakuje Wam tego???

Mimo wszystko jest to trochę smutne..

Znajomi ze studiów? Nie rozmawiam z nimi na inne tematy niż egzaminy, zaliczenia, wkurzający wykładowca, kontakt się urywa po zajęciach.

a wuj ze świętami jak nie mam za co je zrobić, bo mam od 5 lat zmarożone wynagrodzenie i zarabiam jałmużnę gdzie nie stać mnie na nic pomimo, że pracuję

No ja też za dużo czasu wolnego nie mam teraz też zaczęłam ćwiczyć od niedawna ,uczę się czytam ale jednak cały czas sama w domu jakoś tak smutno to się po prostu nudzi:( Masz 20 lat nie myślałaś ,że kiedyś za 10 lat pomyślisz ,że trochę zmarnowałaś młodość nie bywałaś gdzieś ? nie bawiłaś się z rówieśnikami?? A jeśli chodzi o faceta? Nie brakuje Ci bliskiej osoby??

Ja (ta 24 letnia) też sie tak zraziłam do ludzi, że jak ktoś jest miły dla mnie to ja go atakuję i ogólnie staram się zrobić tak żeby myslał o mnie jak najgorzej-żeby się nie zbliżał do mnie. Wydaje mi się, że każdy chce mnie skrzywdzić i dlatego udaje takiego miłego, bo wtedy łatwiej manipulować. Czasami marzę o ucieczce, gdzie będę nikomu nieznaną osobą zacznę życie na nowo;(.

Ja jednak chciałabym to zmienić tylko nie wiem jak?? Gdzie mam poznać inne osoby?? Przykro mi jak inni imprezują wyjeżdżają gdzieś razem , a ja sama w wakacje oczywiście wyjeżdżam do rodziny ale tam też ciągle pytania ile będę sama itp. tak jakbym sama sobie wybrała takie życie!:(

Teź tak mam jak 19:31 nie ufam ludziom.

Nie żałuję, nie lubię imprez, tłumów ludzi.. Tak było od zawsze.. Podstawówka, gimnazjum, liceum.. Nigdy nie miałam przyjaciół tylko wtedy źle to znosiłam..

Czemu nie chcesz spędzić z nim Świąt? On też jest samotny.

No to witamy w klubie. Ja już tyle razy dostałam w dupę od ludzi, że miałam dość. Byłam wielokrotnie raniona, krzywdzona, poniżana. Pewnej nocy, kolejnej kiedy to płakałam - coś we mnie pękło. Łzy wyschły a ja całkowicie odcięłam się od ludzi. I dobrze mi z tym.

Cieszę się źe nie którzy mają podobnie jak ja, jakoś jest mi milej na sercu bo dotychczas myślałam źe tylko ja jestem taka sama i skrzywdzona przez ludzi.

To nie jest tak, że nie chcę spędzić z nim Świąt.. Po prostu nie znam go jakoś bardziej i nie wiem o czym rozmawiać z nim, jak się zachowywać itd..