Czuję powołanie

Nie wiem jak to uczucie do Boga stłumić. Przez 29 lat mojego życia nigdy nie było tak jak trzeba. Obecnie nie mam pracy , przyjaciół też brak, byłam w kilku związkach, ale się rozpadły. Mój pierwszy chłopak zginął tragicznie. Nie jestem sfrustrowaną dewotką i nawet przez te lata nie byłam zbytnio wierząca. Kocham bycie wolną osobą, nie wyobrażam sobie ubrać habit,wychodzić z domu byle jak bez makijażu. Po prostu w kościele czuję się bezpieczna. Nikt mnie tam nie krytykuję, nie gnębi za poglądy itd. Może to tylko ucieczka, ale czuję, ze powinnam zamknąć się w klasztorze z daleka od wszystkiego.