ciąglę płaczę bo...

Bardzo boję się że kiedyś zabraknie moich rodziców i dziadków. Mam 24 lata. Jak pomyslę o tym ze moze ich nie byc to zaraz placze. Ma tak ktos? Jak sobie z tym poradzić?

Ja mam 23 lata i też się tego boję :( U mnie też jednym z powodów jest to, że nie jestem zbyt atrakcyjna i raczej faceta nie znajdę, więc tylko Oni są mną interesują, taka prawda.

Też tak mam. Nie znoszę zmian, bardzo przywiązuję się do ludzi, ciężko znoszę zmiany pracy. Nie jestem elastyczna... Mieszkam w domu jednorodzinnym, wokoło sąsiedzi obcy ludzie, co tylko ,, dzień dobry '' i koniec. Żadnej pogawędki przez płot, obojętność... :(

ja też, mam 25 lat. Bardzo przywiązuję się do ludzi , miejsc, pracy... Nie cierpię zmian.

miałem tak jak ty, kiedy miałem 23 zmarł mi ojciec. Było ciężko, ale po 6 latach ta tęsknota zmalała. Najwięcej boli świadomość, ze juz nigdy nie zobaczymy tej osoby następnego dnia...

boicie sie bo jeszcze nie macie swoich rodzin i w tej chwili zostalybyscie same.Jak zalozycie rodziny to sie zmieni.Nie ma czegos takiego jak brak urody,jak zjawi sie odpowiedni facet to przyznasz mi racje.

Dziękuję Wam za odpowiedzi. Ja mam męża od 2 miesięcy. Kocham go, jest cudownym człowiekiem, ale mimo wszystko bardzo boje się utraty kogos z najblizszej rodziny. Jestem bardzo przywiazana do nich. Nie mieszkam juz z nimi tylko 130 km od nich od 8 lat ale nadal staram sie ich odwiedzac jak najczesciej. Tak bardzo ich kocham i tak bardzo sie boje ze cos sie stanie i ktos z nich umrze :-(

Boze jakbym czytala swoje wypowiedzi. Mam 26 lat. Nie planuje miec meza, dzieci. Nie mam chlopaka. Wlasciwie mam tylko mame , ktora jest mi najblizsza osoba, jest dla mnie jak siostra (nie mam rodzenstwa), jak przyjaciolka. Z ojcem nie mam za duzego kontaktu mimo ze mieszkamy razem. Wiem ze peknie mi z zalu serce jesli cos staloby sie Mamie...

To smutne :-(