Ale moja pierwsza i jedyna w zasadzie miłość się zmieniła!

Pewnie dalej ćpa marychę i nie wiadomo co robi... Facet 22 lata, a zmęczony i wychudzony (jeszcze jak na ten wzrost) jak nie wiem... To była moja pierwsza i jedyna miłość. Zobaczyłam go stojącego kiedyś przed szkołą i wpadłam jak śliwka w kompot. Gapiłam się na niego jak psychiczna, on na mnie też. Potem umówiliśmy się raz, drugi, trzeci... nie wypaliło. Nie byłam z jego świata (jego świat wbrew pozorom nie był zupełnie lumpiarski - to był inteligentny chłopak), choć ogólnie mu się podobałam. Zapraszał mnie na imprezę, ja wówczas na nie w ogóle nie chodziłam, bo moja matka dostawała szału na samo wspomnienie o tym (dostawała szału nawet wtedy, kiedy chciałam nocować u koleżanki, która mieszkała ode mnie 500 m dalej, i którą doskonale znała, nie wspominając o tym, że jej rodzice byli w domu. Nie miała powodów do braku zaufania). Dopiero później się pozmieniało. Chciało mi się wyć przez cały rok. Jeśli napotykałam go w szkole, cała się trzęsłam, dosłownie. Takie były we mnie emocje. NIKT więcej nie wzbudzał we mnie takich emocji. Żałuję, że nie było mi dane przeżyć choćby jakiegoś epizodu... Szkoda.