nie mogę bez nich żyć i myśli ciągle wracające

odkad tylko zrobiło się cieplej przypomina mi poprzednią wiosnę, to był najwspanialszy czas w moim życiu, którego nie zapomnę nigdy, żyłam w piekle aby nagle znaleźć się w niebie, to niebo to wiosna 2014... ciągle o tym myślę wszystko mi to przypomina i tych ludzi, których albo już nie spotkam albo spotykam ich w innych wymiarze to już nie to samo i to trochę boli czujemy do siebie obojetnosc a wtedy były wielkie emocje, uczucia, nie wiem czy tesknie do ludzi czy emocji , wiem ze jak zobaczę glowna postac tego wszystkiego to wroca dobre wspomnienia, ONA była glowna czescia tego, motorem napedowym i nasza wspolna siłą , mysle o niej i o innych , o tych bez których by tego nie było, cudowne miejsce i cudowny czas, wszystko było niezwykle i magiczne, może powinnam isc do psychologa? to wydarzenie sprawiło, że szukam tylko wzniosłych uczuć, wymagam zbyt wiele, wzniosłość jest sensem mojego życia, emocje, wzruszenia

było tak pięknie jak teraz, pąki na drzewach, księżyc w pełni, ciepło, promyki słońca i deszcz, poduszki, materace, dywany, zeskrobany lakier do paznokcie, kardkii kredkit słowa uśmiechy herbata jego fantazja przyjazn

Poszukaj emocji i wzruszeń w codziennym zyciu.

życie codzienne nie daje mi nic, rzadkie euforie, prawie wcale, nuda, rutyna, ludzie w takich warunkach nie dadzą się polubić czy pokochać, wszystko jest zwykłe i obojętne, mam kontakt tylko z 2 osobami a chciałabym ze wszystkimi, jak mam ich zebrać do kupy, chciałabym wszystkich, nawet tych co nie znałam i byli tylko tłem, bo bez tego tła i krajobraz byłby inny

w życiu codziennym może telewizja mi to da, lecz mało co marny ułamek ludzie już nie są tymi samymi ludźmi już nie chcę ich znać nie wiem czego chcę tamtych pięknych uczuć pewnie

gdy już usiade to nie mogę wstać a gdy stoję to nie mogę usiąść nie mogę ruszyć kącikiem ust, nosem, ręką , stałam się stała, dzisiaj świeci słońce jak świeciło wtedy niech świeci tak zawsze i codziennie niech codzienność będzie tamtejszością brak mi tego czego nawet nie umiem nazwać

gdy się poruszam to odbieram tamtemu, tamto tylko tamto miało moc i prawo istnieć, tylko wtedy żyłam naprawdę prawdziwą sobą, wiesz jakie to uczucie? być sobą na 100%? taką chwilę będzie się pamiętać zawsze choć wywołana przypadkowo a inni dążą całe życie i uczą się jak poznać szczęście jak się z tym zmierzyć no jak bo ja nie wiem to szczęście udławiło mnie całkowicie udusiłam się nim i może latam nad ziemią kilometr a nie oddycham od ponad półroku