jestem bezdomna

Jestem bezdomna. Mam bogatych rodziców. Rodzice mają duży dom, 7 pokoi, salon, 3 łazienki, kuchnia ze spiżarnią i 4 pomieszczenia gospodarcze w podpiwniczeniu, działka 60 arów, dom w doskonałej dzielnicy. Mam jedną siostrę, która studiuje i mieszka w domu. 4 lata temu po ślubie postanowiliśmy nic nie wynajmować tylko zamieszkać w moim pokoju. Rodzice zgodzili się na to. Rok po ślubie kupiliśmy działkę, 2 lata temu rozpoczęliśmy budowę domu, dodatkowo urodziło nam się dziecko co graniczy z cudem ze względu na moje problemy zdrowotne. I cóż…. Muszę się wygadać. Prawie codziennie słyszymy, że mieszkamy u nich, w ich domu. Kąpiemy się w ich łazience, korzystamy z ich kuchni. Czasami jest to powiedziane wprost, a czasami dają nam do zrozumienia. Gotuję osobno, dokładamy się do opłat, sprzątamy, pracujemy. Teoretycznie mam swój dom rodzinny, ale nie mogę w nim mieszkać spokojnie bo to nie jest mój dom. Jest nam strasznie ciężko. Mąż nie do końca jest akceptowany, rodzice spodziewali się, że wyjdę za mąż za księcia z bajki, ale to było ich marzenie, nie moje. Swojego męża nie zamieniłabym za żadne skarby świata, jest bardzo dobrym człowiekiem. Mam dziś urlop, przeglądam mieszkania do kupienia. Nie wytrzymujemy już psychicznie, chyba to sprzedamy co mamy i kupimy mieszkanie. Nie uda nam się domu w tym roku wykończyć. Mam nadzieję, że my nie będziemy tacy dla swoich dzieci w przyszłości. Na wynajęcie czegoś nas nie stać. Mąż nie ma już rodziców, ja mam, ale cóż z tego. Może im przeszkadzamy, nie wiem. Strasznie jest mi przykro, wylałam morze łez, ehhh. Nigdy nie mieszkajcie z rodzicami. Jest takie przysłowie: lepsza własna bieda, niż majątek teściów, ale to prawda i teraz to wiem. Nawet gdyby coś się kiedyś stało to nie mamy gdzie wrócić i szukać pomocy.