On ma wiele znajomych ja prawie wcale

Jego stale ktoś zaprasza, mnie rzadko. On ma wiele koleżanek, z którymi może wyjść, ja zaś ani jednego kolegi, z którym tak po prostu mogłabym wyjść na piwo. On jest rozmowny, a ja cicha. On dobrze się bawi w piątkowy wieczór, a ja siedzę pod kocem i jedynym moim przyjacielem jest książka.

ps. zależy mi na nim, ale wiem, że skończy się na złamanym sercu. Kto pokocha nołlajfa z osobowością unikającą?

Czy ktoś ma/miał podobnie?

Widzę, że nikomu nie zależy mi odpowiedzieć... Szkoda, przykre.

Ja mam wiele znajomych ,ale no właśnie ale wolę sobie posiedzieć tu gdzie siedzę :)

I co, źle Wam razem? U nas się to skończyło tak, że głównie obracamy się w kręgu jego znajomych, z moimi nielicznymi widujemy się ze 3-4 razy do roku, i jest ok. On ma zapewnione swoje kółko adoracji ;), ja jeśli nie chcę nie muszę się angażować w więcej niż grzecznościowe dyskusje (poza 2 osobami, z którymi się ciut bardziej zżyłam). Tyle, że od początku się do siebie dostosowywaliśmy, raz ja rezygnowałam z wieczora z grą czy z książką i szłam z nimi do baru, raz on rezygnował z wyjścia i robiliśmy sobie sesje filmowe :)

Mnie właśnie już mierzi to siedzenie. Czuję się jak jakiś nieudacznik. Mam tylko jego, on z kolei ma w czym wybierać i jestem jedną z wielu w rezultacie.

No to się rusz gdzieś, na siłownię, do klubu brydżowego, strzeleckiego, poszukaj jakichś kółek zainteresowań... jak znajdziesz ludzi, z którymi cię coś łączy, to i łatwiej zawrzesz z nimi bliższą znajomość...

Ale my nie jesteśmy parą, tylko dopiero się ze sobą zaprzyjaźniamy. Jednak już teraz widzę, że mimo tego, że mnie lubi i twierdzi, że gada się ze mną jak z mało kim, na dłuższą metę nic z tego nie będzie. Po co facetowi taka dziewczyna jak ja, jeśli może znaleźć sobie rozrywkową i przebojową, otoczoną wianuszkiem znajomych?

Fakt, jak ty z góry skreślasz tę znajomość, to rzeczywiście nic z tego nie będzie.

Od połowy lutego będę chodzić na kurs językowy, więc może tam kogoś poznam, aczkolwiek trochę w to powątpiewam. Dlaczego? Zapisałam się raz do klubu górskiego, liczyłam, że na wycieczkach kogoś fajnego poznam, ale potem okazało się, że odstaję od tych ludzi. Ludzie się szybko ze sobą zintegrowali, a ja, choć starałam się być miła i uśmiechnięta, pozostałam z boku.

Bo taka jest prawda. Facetom imponują tylko pewne siebie, rozmowne dziewczyny, którym się powodzi w życiu i mają dużo znajomych. Też bym chciała taka być, ale coś mi stale to utrudnia. Mam niską samoocenę i brak mi wprawy w kontaktach z ludźmi. Różne zachowania interpretuję na swój sposób, właśnie przez ten brak obycia. I cierpię.

Ha ha to cierp dalej .

I co w tym śmiesznego, co? Przyszłam tutaj po pomoc, a nie żeby ktoś się ze mnie śmiał?

dziweczyno- rceptą jest tutaj- SZCZERA ROZMOWA! zanim sama doprowadzisz do rozpadu tej znajomożci, porozmawiaj z nim o tym, czego się BOISZ, jesli sie dogadacie,zyskasz dwie rzeczy: pewność, że możesz z nim rozmawiać i że jest dojrzały, oraz zaufanie. jeśli cię to przerasta idż na terapię poznawczo behawioralną. Ale najbadziej chodzi tu o fakt, że sama masz problem z samoakceptacją, masz lęk przed odrzuceniem i tego potrzebujesz najbardziej, polecam ci książkę -lęk przed bliskością janet woititz oraz pokochaj siebie w. dyer, mogą ci pomóc w zmianie- bo od tego zacząć warto

Dziękuję, zapoznam się. Rzeczywiście mam problem z samooceną. Wydaje mi się, że skoro jestem taka a nie inna, nie mam szans na miłość i udany związek. Widzę te jego koleżanki i cierpię, bo dużo mi do nich brakuje. Chciałabym wyjść na prostą, zacząć prowadzić inne życie, ale tyle we mnie smutku i niewiary. Inni mają tylu znajomych, ciągle gdzieś wychodzę, a ja zamknięta w swoim pokoju czuję się tak, jakby nic miało się nie zmienić. Oczywiście są dni, kiedy jest lepiej, wtedy wychodzę między ludzi i podejmuję różne wyzwania, ale jak widzę, że coś się nie udaje, to się poddaję.

rozumiem cię, bo sam mam z tym problem, ale nie nie wierzę w powiedzenie'taki już jestem' , a to, co stosujesz to mechnizm , który doskonale znam- odrzucę, zanim ktoś mnie odrzuci, wiele doświadczeń z przeszłości tworzy nam pewne wyobrażenia o nas samych, a jest jeszcze tyle rzeczy o ktorych sami o sobie nie wiemy, druga pułapka w twoich rękach, to smospełniające się proroctwo, poczytaj o tym, można wiele odkryć o tym jak sami utrudniamy sobie życie i szczęście

Masz rację. To we mnie samej jest coś destrukcyjnego, sprzyjającego wyniszczaniu siebie samej.

przyjrzyj się swojej przeszłości, może tam są pewne WZORCE, które nawykowo przyswoiłaś w swoim życiu, może stosunek rodziców do ciebie,do siebie nawzajem, wygórowane oczekiwania, krytyka, warunkowa miłość,

teraz musimy to odkręcać, ale mamy coś czego nie mieliśmy jako dzieci, WYBÓR i ODPOWIEDZIALNOŚĆ za swoje życie, bo to, jak nad sobą popracujemy, odzwierciedla się w relacjach z otoczeniem, choćby taki drobny szczegół jak porółwnywanie siebie do innych, polecam ci też tematykę rozwoju osobistego: mateusz grzesiak-succes and change- ty myśl, tony robbins-obudź w sobie olbrzyma, jim rohn, john c maxwell, brian tracy, książki o emocjach pia mellody, melody battie, katarzyna miller, eugenia herzyk-nałóg miłości, wayne dyer, tomy hellsten, audycje o rozwoju osobistym- dobronocka, zostaw wiadomość z radia czwórki

polecam chomika- wiele z tych audycji i książek znajdiesz tam do pobrania, wystarczy wpisać w wyszukiwarkę, są tez biblioteki, nie zmuszam, zachęcam do inwestycji w siebie na całe życie, pozdrawiam i powodzenia życzę

pelen pejsbuk jak sadze? :D a skoro tak kochanie to znaczy ze to nie facet dla ciebie, skoro dba wylacznie o wlasne rozrywki stopka: kup mu granat na walentynki, niech sie chlopak jeszcze bardziej rozerwie- , promocja w lidlu bedzie :P

jestem w takiej samej sytuacji jak ty autorko. Ja totalna domatorka i samotniczka, mam jedna przyjaciółkę która mieszka daleko wiec widujemy się 2 razy w roku. On, facet którego znam krótko ale już zauważyłam że prowadzi bardzo towarzyskie zycie. I wiesz co? ja się wycofuje z takiej relacji bo to nie ma racji bytu. Ja wolę siedzieć w domu on tego nienawidzi wiec ktoś ciagle będzie musiał się do drugiego dostosowywać, w rezultacie niekt nie będzie szczęśliwy. Ja męcze się w towarzystwie, zresztą podobnie jak ty wynika to z niskiej samooceny i pewnie mam nerwice.

Witam ponownie, to ja autorka. :) Ja właśnie chciałabym wychodzić więcej, już teraz często chodzę w różne miejsce, ale zazwyczaj sama. Dlatego też czasami po prostu popadam w zniechęcenie i zostaję sama w domu. On ma mnóstwo znajomych, co prawda twierdzi, że i tak czuje się samotny, bo mało kogo tak naprawdę obchodzą jego problemy, ale z tego, co widzę, to ma z kim wychodzić na różne eventy czy podróżować. Ja natomiast jestem skazana na siebie samą.