Do wszystkich nieszczęśliwych w małżeństwie!

Moja historia jest dowodem na to,że nie warto tkwić w czymś co nas unieszczęśliwia. 10 lat miałam męża,przez którego wylałam morze łez.Pochodził z rozbitej rodziny,bardziej szukał chyba matki w żonie niż kobiety,był spokojny,bez nałogów,uprawiał sport,wysoki,przystojny,uległy...czegóż chcieć więcej?!Niestety można chcieć,chociażby miłości,poświęcenia,oddania,dbania o swoją kobietę, rozmowy,seksu,wspólnego spędzania czasu,itp.Czułam się tak samotna przez te 10 lat,że myślałam czasem aby wyjść z domu i nie wrócić,przed tym z kolei powstrzymywały mnie dzieci i dom,który był moją własnością.Do tego mąż przez swoją naiwność i frasobliwość ściągał na nas ciągłe kłopoty!!Przez ten czas miałam okazję na skok w bok (nie jestem piękna,ale jakoś zawsze przyciągałam facetów),ale nie skorzystałam... Aż pojawił się on,kawaler,samotny,2 lata młodszy,przystojny,ciepły,fajny facet z poczuciem humoru.Chemia zadziałała od drugiego wejrzenia.Zakolegowal się moim mężem.Przez ok rok walczyliśmy z podnieceniem i miłością. W końcu wylądowaliśmy w łóżku i zaczął się cudowny okres spotkań,poznawania by stwierdzić, że koniec z płaczem i samotnością.Ujawnilismy się,mąż w szoku,że jak to?że przecież on taka biedna sierota,rodzice szaleli jak opętani,zero wsparcia,okey tylko przyjaciele,którzy widzieli jak się mecze... Teraz jestem bardzo szczęśliwa...Mam obok siebie człowieka,który jest moim przyjacielem,kochankiem a nie tylko mężem.Dzieci widzą matkę zadowolona z życia co pozwala mi się cieszyć razem z nimi,bo niestety nie byłam dobrą matką... Żałuję tylko jednego,żectak długo zwlekałam,że dałan się tak stłamsić,przez eks i rodzinę. Kochani,ryzykujcie,nie pozwólcie aby ktoś wam wmawiał,że jest dobrze jak nie jest. Życie ma się jedno...

mialam podobnie,zostaweilam dziada po roku czasu .rodzina sie nie odzywala 5 lat.

Z całym szacunkiem i naprawdę bez uszczypliwości, ale Twoja historia jest jednie dowodem, że miałaś szczęście spotkać kogoś na swojej drodze, kto Ci otworzył oczy, dowartościował, dał miłość i odwagę aby zakończyć swój poprzedni związek. Zapytaj samą siebie, gdzie byś tkwiła, gdybyś go nigdy nie spotkała? A pewnie dalej byłabyś ze swoim mężem w strachu przed zmianą i byciem samą. Świetnie się udziela rady, jeżeli spotkało nas szczęśliwe zakończenie. Ale ja podziwiam osoby, które pomimo braku koła ratunkowego podejmują decyzję o zakończeniu związku bez przyszłości i zostają z tym same, ale uczciwe względem siebie i drugiej osoby. Życzę jednak szczęścia!

dokładnie, mnie właśnie tej odwagi brakuje...

Trz miałam podobna sytuacje,spotkałam miłość mojego życia ale bałam sie tej miłości,teraz żałuj***ardzo,bardzo,bardzo.

W mojej historii chodzi też o to,aby odważyć się zaryzykować pomimo sprzeciwu rodziny,płaczu dzieci i żalu ze strony męża.Kiedy wychodziłan za niego za mąż też byłam bardzo szczęśliwa, ale jak porównuje to szczęście i życie z eks a to co mam teraz to stwierdzam,że straciłam 10 lat życia na byciu nieszczęśliwą...

Gdybym mogła cofnąć czas to wszystko potoczyłoby sie inaczej , teraz nie wiem czy on mnie jeszcze chce.

Moze macie pomysł jak cofnąć czas.

a co zraniłaś go w jakiś sposób?

zawsze to lepiej stracić przez męża niż krnąbnego *****cza

Też bym tak chciała,bardzo zazdroszczę,bardzo!!