Marnuje zycie sobie i innym

Jestem żałosna. Umiem się tylko umartwiać i jestem ciężarem dla mojej rodziny i znajomych. Nie dziwię się, że co normalniejsi ludzie się ode mnie odsuwają. Sama pakuję się w gówniany nastrój. Mieszkam za granicą od kilku lat, przyjechałam tu na studia. Pierwsze przerwałam po roku, byłam przytłoczona, miałam zaległości z LO. Wpadałam łatwo w panikę, kiedy czegoś nie rozumiałam, zamiast przysiąść i zrozumieć materiał. Zdałam pierwszy rok, a na drugim się zwyczajnie poddałam, wpadłam w deprechę, leciałam na lekach. Teraz myślę, ze powinnam była wrócić do kraju lub skusić się na psychoterapię. Postanowilam zostac w kraju. Przez rok tulalam sie od mieszkania do mieszkania, pracowalam dorywczo i stwierdzilam, ze zaczne inny kierunek. Mam dwie prace, chodze na jezyk, chodze na uczelnie, ale... nic nie umiem, nic nie robie, zaczynam wszystko zawalac. Znow. W domu rodzinnym problemy, i ja im sie dokladam swoimi. Jestem w zwiazku ze swietnym czlowiekiem, z ktorym chce sie rozstac, bo nic nie czuje - jestem pusta w srodku, mysle tylko o sobie i swoich problemach. I go nimi przytlaczam. Zreszta on wyniesie sie z kraju w okolicach wrzesnia, ma swoje plany i ambicje. Nie nadaje sie na zwiazki, nie powinnam zostac matka, nie widze przyszlosci - marnuje wszystkie szanse. Spedzam mnostwo czasu w internecie albo wloczac sie po ulicach, marudze i sie zamartwiam i wycofuje i panikuje i robie mnostwo rzeczy bezmyslnie. Chce zniknac. Jestem bardzo nieodpowiedzialna i wpadam w stare zle zwyczaje, zamiast miec cel i do niego dazyc. Koszmar. Nie wiem co zrobic, jest tego za duzo juz.