dzisiaj pierwszy raz od lat poczułam się jak prawdziwa kobieta

kiedyś miałam straszne przeboje z chłopakiem. Myślałam, że pokochałam dobrego człowieka jednak po kilku miesiącach on stał się zupełnie inny. Zaczął mnie zaniedbywać, okłamywać, szydzić. To trwało może miesiąc. Tyle zdołałam wytrzymać i tyle zdołał mnie ugłaskać (w zasadzie chyba tylko po to, abym z nim była i służyła jako materiał do tworzenia zazdrości u jego byłej). Kiedy jednak podczas kłótni zaczął mnie podle obrażać, powiedziałam dość. Bardzo to przebolałam, płakałam, wyrzucałam sobie, że to moja wina, że byłą kochał i ją by nie skrzywdził. Potem dowiedziałam się, że kogoś ma. I wtedy na nowo się zaczęło. Rozczuliłam się na jakiś czas, że ją pewno traktuje jak księżniczkę, wszędzie zabiera. A mnie nie potrafił nawet szanować mimo iż miałam bardzo czyste intencje i byłam wobec niego uczciwa. To było jakieś 4 lata temu. Od tamtej pory stroniłam od mężczyzn, po prostu się ich bałam. Dzisiaj szłam z kolegą przez park. Wracaliśmy z pracy. W zasadzie to jedyny znajomy płci męskiej jakiego mam (smutne chociaż nie jestem potworem z charakteru i wyglądu). On jest inny, taki spokojny, szarmancki, zawsze grzeczny. Podczas drogi powrotnej lunął deszcz a ja szłam w szpilkach. Poczułam jego dłoń na swojej. Uśmiechnął się i powiedział, że nie pozwoli żebym się przewróciła. Pierwszy raz odkąd chyba pamiętam poczułam się wyjątkowo, jak kobieta. I byłam w końcu z tego powodu szczęśliwa. Do tej pory potrafiłam sobie to wyrzucać (chyba przez to co powiedział mi były). Potem dodał jeszcze, że mimo iż pada deszcz to ja promieniuję blaskiem i to mu wystarcza. Wiem też, że on jest taki dla innych kobiet. Po prostu tak ma, znam go dobrze. Wiem też, ze ma dziewczynę od dawna. I zdałam sobie sprawę, że tak bardzo brakuje mi czegoś takiego. Zainteresowania i ciepła mężczyzny ale tego dobrego, kochającego. Boję się, że to się nie stanie. W końcu od tylu lat już czekam..