Przez wiele lat cierpiałam na depresję i fobię społeczną

i przez to zmarnowałam sobie życie. Teraz niby to już przeszłość, coraz częściej wychodzę do ludzi i rozmawiam z nimi coraz bardziej swobodnie, ale nie potrafię pogodzić się z tym, że tyle rzeczy mnie ominęło. Mam też wrażenie, że facetom będzie przeszkadzać moja przeszłość, jeśli się o niej dowiedzą.

jak jestes atrakcyjna zadbana baba to sie odnajdziesz

to nie mów, kiedyś powiesz jak będziesz mężatką

Mam więc pytanie do panów: czy dalibyście szansę takiej dziewczynie po przejściach, nieufnej i próbującej wszystko zacząć od nowa? A może balibyście się?

Mam tak samo. Tylko ja nie miałam depresji, raczej okresowe stany depresyjne, ale łagodne. Gorzej z fobią... Niby wychodzę do ludzi, ale budowanie głębszych relacji jest dla mnie ciężkie. I też się wstydzę, że facet pomyśli, że coś ze mną nie tak, bo nie mam właściwie prawie żadnych znajomych na ten moment etc.

Brzydka nie jestem i dbam o siebie, ale wciąż we mnie dużo we mnie nieufności i potrzebuję czasu, by się otworzyć. Staram się ze sobą walczyć i nie poddawać, być jak inne dziewczyny, ale mam świadomość straconych lat i tego, że przez chorobę bardzo się zaniedbałam. Obecnie jestem na etapie odbudowywania siebie.

No to mamy podobnie. Ja też się obawiam, że facet pomyśli sobie, że coś ze mną nie w porządku, skoro mam tak mało znajomych. Wiem, że nie można po czymś takim oceniać innych, ale wiem, jacy są ludzie i przykro mi z tego powodu. Od jakiegoś czasu staram się wychodzić między ludzi, rozmawiać, ale przyznaję, że ciężko znaleźć osoby, z którymi można byłoby bliżej się poznać. Ludzie trzymają się swoich paczek, partnerów itp., tymczasem ja jestem osobą, która nie jest częścią żadnej grupy.

Z takim jednym coś tam się wykluwało, wyjazd nam na wakacje nawet planował 'weźmiesz swoich znajomych, ja swoich' etc... Uciekłam, ale to było 2 lata temu.

Wypowiedź z 16:26 to była moja, dziewczyny z 16:18

To jest przykre, o czym piszesz. U mnie jest tak, że na razie nikt się mną nie interesuje specjalnie (przynajmniej nie okazuje tego), ale podoba mi się ktoś i jak sobie pomyślę, ile on ma znajomych, a ile ja to płakać mi się chce. Wiem, to idiotyczne, ale tak właśnie jest.