Gdybyście mnie spotkali to nigdy byście nie powiedziały, że mogę być ofiarą prze

mocy. Mam 20 lat. Studiuję za granicą, w języku angielskim. Jestem zadbana, zorganizowana, dobrze sobie radzę na uczelni, mam wielu przyjaciół i zainteresowania. Moi rodzice są dobrze sytuowani i na nic mi nie brakuje. Dzisiaj znów dałam się zeszmacić. Mój chłopak podczas sprzeczki rzucił mną na ścianę, aż mam cały zdarty łokieć i plecy mnie bolą (to było na zewnątrz, skóra mi się zdarła o elewację). Nie wiem dlaczego ciągle mu wybaczam. Któraś jest w podobnej sytuacji?

skoro cchesz soebie zmarnowac zycie to... czekasz na odp innych? a co ci to da, w czym pomoze? w podjeciu decyzji? jakiej?

co jeszcze mu wybaczasz oprocz przemocy fizycznej?

Mogę wyliczyć masę jego dobrych cech ale te negatywne mnie wykańczają. Nie wiem dlaczego, się na to godzę. W takim momencie jak przemywam sobie tę zdartą skórę przysięgam, że to już koniec i więcej nikt mnie tak nie potraktuje a potem jakoś moje samozaparcie znika. Czuję się beznadziejnie. I nie myślcie sobie, że jestem jakimś przegrańcem. Na codzień to mnie się ludzie pytają o radę, staram się uśmiechać, nie narzekać, dobrze się uczę, rozwijam się na różnych polach itd. Na codzień też jest mi dobrze w związku ale potem nadchodzi taki dzień kiedy mu puszczają nerwy. Nigdy mi nie zrobił krzywdy, teraz mam tylko zdartą skórę. Do tej pory tylko ze dwa razy mieliśmy taką kłotnię. Wiem, to sie nie powinno zdarzyc ale zbieram sily zeby sie do tego przekonac. Nie wiem czemu ale go strasznie kocham mimo wszystko.