Zrobiłam wiele durnych rzeczy i odmawiam sobie teraz życia

Większośc tych durnych rzeczy sklada się głównie na uciekanie od wszystkiego. Od szkoły, od ludzi, od obowiązków, świata. Wszystkiego.. Np kiedyś uciekłam przez okno balkonowe na parterze byleby uniknąc spotkania ze "znajomymi",albo wagarowałam milion razy.. i różne takie irracjonalne zachowania.. I boję się teraz zacząc żyć, uśmiechać, mieć znajomych bo jestem przekonana, że to wróci.. że jak tylko zacznę żyć to ktoś zacznie mi wypominać co głupiego robiłam i w ogóle.. Czy ktoś z was tak ma? Czy moje obawy są idiotyczne?

Nie są całkowicie idiotyczne ale nie są też zdroworozsądkowe.

masz jakas fobie społeczna albo cos w tym stylu?

No chyba mam coś w stylu fobii społecznej

Ja tez tak robilam, to nie jest zadna fobia ,to po prostu realna ocena sytuacji. Polacy są tak bezwartosciowymi ludźmi, pozbawionymi kultury, rozumu i inteligencji ze musisz ich unikać żeby nie spotkały cie przykrosci i rozczarowania. Lepiej wierzyć ze kiedyś wyjedzisz stąd i poznasz normalnych ludzi. Założe się że przed milymi ludźmi nie uciekasz

Po prostu instynktownie uciekasz przed bydłem.

Nie uważam, że Polacy to bezwartościowi ludzi.. W ogóle do ludzi jako tako nic nie mam.. Wręcz uważam, że każdy jest tysiąc razy lepszy ode mnie..Ale nie ufam ludziom już chyba.. a poza tym wstydze sie siebie, nie umiem chodzić z podniesioną głową, nie umiem patrzeć ludziom w oczy..

Jeszcze nie zrozumialas ze jesteś od nich o niebo wartosciowsza. Gdyby byli madrzy i mili nie uciekalabys przed nimi. Zanizasz swoja wartosc ze strachu przed nimi