Pomóżcie.

Od początku miałam problemy ze swoim wyglądem. Od dzieciństwa byłam zakompleksiona i uważałam siebie za grubą. A rok temu moje problemy się zaostrzyły.. Nie mogłam się dogadać z matką, pokłóciłam się z najlepszą koleżanką, chłopak mnie zostawił. I jeszcze usłyszałam od pewnej osoby że mam grube nogi chociaż miałam wskaźnik bmi na najniższej normie.. Zaczęłam się odchudzać. Z początku tak normalnie. Zaczęłam ćwiczyć na nogi, żeby mi schudły. Nie widziałam żadnych efektów dopóki się nie zważyłam. Ważyłam 42 kg. Pomyślałam, że skoro udało mi się zrzucić te 5 kg to postanowiłam jeszcze trochę.. Zaczęłam liczyć kalorie. Przeważnie nawet trochę dla bezpieczeństwa zawyżałam. Dostałam jakiejś obsesji na tym punkcie i coraz bardziej chudłam. W końcu schudłam do 35 kg. I postanowiłam się opamiętać, bo każdy zaczął się mnie czepiać, że wyglądam jak kościotrup, a zwłaszcza matka. Wmuszała we mnie żarcie.. Straciłam miesiączkę. Nie mam już rok. I mój problem polega na tym, że chciałabym normalnie jeść i być chuda. Chcę się dobrze czuć w swoim ciele po prostu, nie wstydzić się pokazać latem w spodenkach. Ale ja już nie umiem chyba normalnie jeść. Teraz ciągle tyje odkąd nie liczę kalorii. Mam napady obżarstwa. Dzisiaj obżarłam się wafelkami jak jakaś świnia. Ważę chyba teraz ok 44-46 kg. Nie wiem ile dokładnie. Nie chcę wrócić do 35 kg i mieć jakiejś anoreksji czy coś. Tylko chcę być chuda, jeść to na co mam ochotę i tylko wtedy jak jestem głodna. Dzisiaj na śniadanie zjadłam kajzerkę z szynką (masła nie używam), 3 kanapki, 3 cukierki. W szkole kajzerkę z szynką. A jak wróciłam do domu to dostałam jakiegoś napadu: zjadłam skrzydełko, rosół z dużą porcją makaronu i 8 wafelków.. Czuję się pełna jak balon. Nie chcę mieć żadnych napadów objadania. Chcę jeść normalnie i nie przejmować się ciagle jedzeniem. Moje życie składa się normalnie z myślenia o jedzeniu, o tym, że jestem gruba, że przytyję. Nie chcę tak żyć. Chcę być normalna, nie chcę mieć napadów. Co mam zrobić? Ma ktoś podobne problemy?