Czy mieliscie taka sytuacje ze zerwaliscie bo wydawalo wam sie ze zwiazek jest

bez przyszlosci, a potem tak teskniliscie jednak za swoimi bylymi, ze postanowiliscie wrocic i ukladalo sie juz dobrze? Pytanie zarowno do pan i do panow. I bez tekstow o wchodzeniu do rzeki, bo wiekszosc tutaj i tak nie rozumie, co pisze, kiedy o tym pisze. Wlasnie nawiazujac do tego porzekadla, czasami wychodzi na dobre, jak ludzie pobeda chwile sami, troche sie zmienia (nie wbrew sobie), przemysla i potem relacja jest mozliwa. Ale chcialabym uslyszec wasze przyklady z zycia.

nie, no moze czasem sobie pomyśle co by było gdyby...ale tak naprawdę odchodziłam zawszse wtedy gdy byłam nieszczęsliwa gdy partner nie wykazywał czułości, gdy nie czułam sie ważna i doceniana gdy coś we mnie pękło i nawet seks nie cieszył. Odchodziłam i nigdy nie załowałam.

mam tak samo - odchodziłam jak już na bank byłam pewna, że absolutnie wszystko się wypaliło - po wielu próbach naprawy i dawanych sobie nawzajem szansach, dlatego nigdy nie żałowałam i nie chciałam wracać a robienie sobie przerw, rozstania na jakiś czas to nie moja bajka

Jak sie kocha drugą polowke ze wzajemnoscia to warto dac drugą szanse i isc razem do dobrego psychologa

Jak sie nie uklada i sa klotnie to zawsze tak bedzie. Albo sie ludzie rozstana albo wyniszcza

Jak sie kogoś kocha to ta osoba zawsze ma miejsce w sercu.

miejsce w sercu mozna miec ale byc z ta osoba nie trzeba

W miłości nie ma rzeczy niemożliwych."dla chcącego nic trudnego".

I dlatego nie nalezy pozostawac w toksycznych zwiazkach bo taka osoba nie kocha partnera tylko sie z nim kloci