Nie wyrabiam, dupa ze mnie a nie przedszkolanka.

Mam dwoje dzieci - niespełna 3 letnia córkę i 3 miesięcznego syna. Syn nie byl planowany, ale bardzo go kochamy. Tak, jak córkę. Cala ciąże przygotowywałam mala na pojawienie się rodzeństwa. Była pozytywnie nastawiona. Nigdy nie sprawiała problemów. Zawsze zachowywała się dobrze, była odważna, samodzielna, serdeczna do wszystkich. Rzadko płakała. Teraz... jest koszmar. Maz od 2 tygodni w delegacji. Z reszta na codzien i tak późno wraca. Mam ochotę uciec. Córka od urodzenia syna wiecznie przy nodze, choć staram się jak mogę. Dużo przytulam, całuje, spedzam czas tylko z nią. Maly nie jest absorbujący. Jednak zachowanie córki zmieniło się nie do poznania. O co nie poproszę to robi całkowicie odwrotnie. Nie działają żadne kary i nagrody, stała się zlosliwa - widzę ten błysk w oku, patrzy na mnie i z premedytacją robi cos czego nie powinna. Nawet gdy ja np przytulam do zasniecia (th jestem tylko dla niej w danej chwili), to potrafi zle się zachowywać, np histerycznie płakać o każda głupotę. A płacze dużo, kilka razy w ciągu dnia. Powiem szczerze ze już mi puszczają nerwy gdy setny raz mowie, a ona swoje. Jestem konsekwentna, wierzcie mi, mimo ze wie jaka będzie kara (zwykle jest to brak nagrody) to z premedytacją zachowuje się zle a później historycznie płacze.

Taki etap bez wzgledu na to czy miałaby rodzeństwo czy nie tak by sie zachowywałą trzeba przeczekać.

Zawsze byłam spokojna, w przedszkolu mnie chwalono miedzy innymi za ten spokoj. Umiałam unikać konfliktów i rozwiązywać istniejące. A u siebie w rodzinie... porażka. Jakby ktoś podmienil mi dziecko. I to się z każdym dniem nasila. Córka próbuje stawiać na swoim, rozpacz o byle głupotę. Mam sporo kursów, min jak mówić zeby dzieci nas słuchał, jak sluchac zeby do nas mówiły - i co? I nic. Nie umiem ogarnąć.

Nie obwiniaj się tak nie na wszystko masz wpływ, są takie etapy w rozwoju dziecka ze człowiek nie wie co się dzieje. Moja 5 latka tak ostatnio daje popalić o wszystko trzeba po 5 razy prosić jak ona coś chce to ma być juz bo płacz. A na dniach rodze. ..

To taki etap, przecież wiesz ;) Właśnie mam to samo w domu z moją trzylatką. Ale pocieszam się, że to minie -siły Ci życzę!

Wiem i ... nie wiem. Nie wszystkie dzieci przechodziły ten etap, a nawet jeśli to często nie tak gwałtownie. Miałam nadzieje, że będzie... lepiej. Dobrze ze choć syn nie jest placzliwy, polezy na macie czy popatrz y na karuzele, jakby byl bardziej absorbujący to nie wiem jakby to było. Córka kocha brata, przytula, całuje, pomaga kąpać, podaje smoczek, rozpina ubranka, przynosi pieluchy, etc etc. Jest do tego wszystkiego bardzo chętna. Tylko to zachowanie w stosunku do nas się zmieniło - ze mną i tak jest mniej nieposluszna niż z tata. Dziś myślałam, że wyjde z siebie.

U mnie to samo. Mam dwie coreczki-4latke i 6mc. Starsza jest nie do zniesienia, ciagle robi na złość, stała sie bardzo placzliwa. Prawie codziennie zapewniamy jej jakieś atrakcje... a to z babcia na lody, z tata na kulki, zabieram ja na zakupy, tylko ja i ona bo uwielbia po sklepach chodzić. Malujemy, bawimy sie w dom, grany w gry planszowe, jeździmy nad morze itd. staramy sie żeby nie czuła sie odtracona i jest co raz gorzej. Na początku pomagała przy małej, teraz nawet nie poda pampersa. Gdyby nie jej przedszkole to bym zwariowala całkiem. Kiedy to minie. ..małej nie robi krzywdy ale też przesadnie ciagle chce ja przytulić, nie daje jej spokoju i jest upierdliwa przy tym.

U mnie to samo. Mam dwie coreczki-4latke i 6mc. Starsza jest nie do zniesienia, ciagle robi na złość, stała sie bardzo placzliwa. Prawie codziennie zapewniamy jej jakieś atrakcje... a to z babcia na lody, z tata na kulki, zabieram ja na zakupy, tylko ja i ona bo uwielbia po sklepach chodzić. Malujemy, bawimy sie w dom, grany w gry planszowe, jeździmy nad morze itd. staramy sie żeby nie czuła sie odtracona i jest co raz gorzej. Na początku pomagała przy małej, teraz nawet nie poda pampersa. Gdyby nie jej przedszkole to bym zwariowala całkiem. Kiedy to minie. ..małej nie robi krzywdy ale też przesadnie ciagle chce ja przytulić, nie daje jej spokoju i jest upierdliwa przy tym.

Mnie też to niedługo czeka. Córa skończy 5 lat i urodzi nam się drugi dzidziuś. Już teraz nie daję radę psychicznie z nią, a co będzie później - strach pomyśleć.

Myślałam, że tu zostanie zjechana za swoja nieudolnosc, chociażby z racji zawodu. Córka do tej pory była fantastycznym dzieckiem. Tan jest nadal fantastyczna i kochana, ale jej zachowanie już niestety takim nie jest. Widzę, że robi na zlosc, całkowicie odwrotnie. Mimo ze od tylu tygodni ignoruje napady histerii, rozmawiam, tlumacze, mowie o swoich uczuciach i bla bla bla. Mam tez dużo mniej cierpliwosci, maluch słabo sypia, nadrabiam na spacerach, ale ja przecież na chodniku nie zasne. ;) Czasem obmyslam co by tu jeszcze można było zrobić i wszystkie moje pomysły cos... trafia.

Mamy niemowlakow i starszakow piszcie jak było-jest u was

U nas tez masakra, zazdrosc, zazdrosc zazdrosc