Kawiarnia dla dusz niespokojnych...

Witam wszystkich, którzy chcą pogadać na temat uczuć. Każdy styl mile widziany... złote myśli, wiersze i zwyczajna budująca rozmowa. Ja zacznę wierszem Marii Konopnickiej, który uwielbiam: "Preludium" Nie kocham jeszcze, a już mi jest drogi, Nie kocham jeszcze, a już drżę i płonę I duszę pełną o niego mam trwogi I myśli moje już tam, w jego progi Lecą stęsknione... I ponad dachem jego się trzepocą Miesięczną nocą... Nie kocham jeszcze, a ranki już moje O snach mych dziwnie wstają zadumane, Już chodzą za mną jakieś niepokoje, Już czegoś pragnę i czegoś się boję W noce niespane... I już na ustach noszę ślad płomienia Jego imienia. Nie kocham jeszcze, a już mi się zdaje, Że nam gdzieś lecieć, rozpłynąć sie trzeba, W jakieś czarowne dziedziny i kraje... Już mi się marzą słowicze wyraje Do tego nieba Które gdzieś czeka, aż nas ukołysze W błękitną ciszę...