Nienawidzi mnie ktoś kogo kocham i nie mogę przestać

Może nie nienawidzi. Wtedy coś by czuł, a tak jestem mu po prostu obojetna. Nie jestem aniołem. Wiele mam na sumieniu. Nie zdrady, ale chwiejność emocjonalną i owszem. Z potulnej w sekundę zmieniałam się w diablicę, by za chwilę żałować. Mnie samej nie było lekko, co dopiero jemu. Nic mi nie obiecywał. Nawet powtarzał, że to tylko seks. Ale to trwało kilka lat. Mówił o mnie "moja dziewczyna", przywiązywał, zapraszał na imprezy rodzinne, na które nie chodziłam. Czemu? Sama nie znam odpowiedzi, bałam się? Być może. Nie czułam się jego kobietą? I tak i nie. Żyliśmy jak para, niemal mieszkaliśmy razem. Codzienne spotkania, noclegi to u mnie, to u niego. Zdarzyły się nawet wyznania miłości z jego strony. Nie brałam ich do końca na poważnie, bo nie wydawał się zdolny do takich uczuć. Seks często i wszędzie. Fakt, to nasilniej nas łączyło. A poza tym, spedzaliśmy mnóstwo czasu razem. Jezdzilismy na wycieczki w mieście, poza mistem. Na urlop, w odwiedziny do rodziny, znajomych...niemal każdego dnia razem. Żyliśmy jak para, nazywając się czule "kochanie" całując na powitanie i do widzenia. Kłocilismy się równie mocno. padały mocne slowa. Dwa ogromne temperamenty, dwie dominujące osobowości, moja nazbyt emocjonalna, jego chłodna. Nie był mi też wierny, choc o tym dowiadywałam się z reguły przypadkiem. To wtedy były te awantury, nie umiałam ufać, on niby obiecywał, ale nie robił nic by te zaufanie zdobyć. W końcu po wielu dramatach miedzy nami- rozstanie. Uciekłam. Wyjechałam z miasta. Ale nie mogłam znieść życia bez niego, choć ten pieprzył co się rusza. Wrociłam. Do miasta, nie do niego. Spotykalismy się jako nieokreślone coś, przynajmniej z mojej strony, z jego, jako koledzy. Nie spaliśmy od tamtej pory ze sobą. Aż pewnego dnia zajrzałam w jego telefon. Ta! Po takim czasie, zajrzałam. I wszystkie rzeczy, które mi mówił, wszystkie kłamstwa którymi mnie karmił, obietnice, których nie otrzymał wyszly na jaw. Byliśmy po winie. Wbiegłam do niego rzucając z miejsca w niego telefonem. Bezprawnie, ale tak smutna i rozczarowana, że nie umiałam inaczej. Wywiązala się kłotnia. Nie byłam bierna, ale moja siła była niczym w porównaniu do jego. Przewrócił mnie na ziemię, kopał. Długo mnie kopał. Potem po prostu połozył się spać. Obmyłam się z krwi i uciekłam. Z wściekłości wychodzą rzuciłam czymś o należało do niego. Zemsta? Nie wiem, złośc, rozczarowanie, wściekłośc. To mną przemawialo. Następnego dnia wydzwaniał. Nie chciałam rozmawiać. W końcu przyjechał. Najpierw skruszony, twierdził, że nic nie pamięta. Potem czymś w****iony zemolował mi mieszanie. W życiu nie bylam bardziej bezradna jak wtedy. tylko stalam i patrzyłam. Nie zatrzymywałam go, na odchodne rzucił, ze kiedyś mnie kochał. Ale nie kochał. Odwołał to kilka dni pozniej. Minęło pół roku. On zyje, pieprzy co się rusza, a ja? Ja się właśnie nie ruszam. Żyję w odrętwieniu, wciąż nie wierząc do czego doprowadziliśmy. Nie wierzę, że uda mi się z kimkolwiek, tym bardziej, ze mam już magiczne 3 z przodu. Czuję się winna, czuję się nikim. Obwiniam się o wszystko. Za chwilę i wy mnie obwinicie. Spotka mnie zapewne fala hejtu. chciałam tylko się wygadać, a może nwet nikt tego nie przeczyta...