Brak wsparcia w domu

Nie dość, że i tak czuje sie jak smiec przez to, to jeszcze nikt mnie nie wspiera. Matka drze sie glownie, ze powinnam idealnie sprzatac w domu kazdego dnia, skoro nie studiuje (bede znow od pazdziernika) a pracuje tylko dorywczo. Twierdzi, ze kompletnie nic nie robie. No fakt.. nie wychodze z domu na rozne rzeczy, w ramach walki z fobia (aby nie zamknac sie znowu w domu), nie szukam caly czas pracy (i znajduje dobrze platna, niestety tylko jako hostessa, ale mam zamiar sobie wyrobic ksiazeczke sanepidowska i sprobowac od pazdziernika - bo bede miec status studenta - uderzac na kelnerkę rownolegle ze studiami), nie chodze na psychoterapie.. Nikt tego i tak nie doceni, ze wyszlam z matni siedzenia ciagle w domu po miesiac. No dobrze, mamuska od czasu do czasu rzuci cos, ze jestem madra dziewczyna, ze dobrze sie ze mna rozmawia i stac mnie na cos wiecej, ale wiekszosc czasu jednak mowi negatywy. I bardzo ja mierzwi, ze rodzina ojca zaczela mnie dziwniej traktowac od pewnego czasu (prawdopodobnie ze wzgledu na te studia, a oni sa troche 'nowobogaccy') Teraz chce wyrobic ta ksiazeczke sanepidowska, i obiecalam sobie, ze w zyciu nikogo nie poprosze, aby mi sie do niej dolozyl. Nawet groszem. Wiec szukalam pracy na ten weekend, zeby komus cos posprzatac, etc, na razie niestety nic. I tak najbardziej jest bolesne wlasne myslenie o sobie i funkcjonowanie ponizej wlasnych mozliwosci. I sadzenie o sobie, ze jestem glupia, ze slaba inteligencja, mam tak od paru lat. To tez mnie blokuje, mocno. Czesto trace umiejetnosc bardziej zlozonego logicznego myslenia. Tak sie stresuje - a moze i faktycznie jestem tak glupia..

Ja ostatnio zauważyłem u siebie dramatyczny spadek funkcji poznawczych mózgu. Samo Przebywanie obok rodziców blokuje mnie niesamowicie. Może mamy to samo?

No i brak REALNEGO planu na wlasna przyszlosc (sa tylko takie marzenia, pokatnie staram sie rozwijac w tym kierunku.. ale to jest naprawde wielka rzecz, musze miec cos w zanadrzu), takze rozwijanie relacji z ludzmi Jak pisze te slowa, to doslownie chce mi sie plakac. Nie chce sie obudzic z reka w nocniku (w zasadzie juz z nia jestem)

Interesuje sie troche neurobiologia i stres BARDZO wplywa na hipokamp - zmniejsza sie i to sporo pod wplywem narazenia na dlugotrwaly stres. Mi to sie zaczelo jak mialam 17 lat i poprawki w LO - kompletnie sie zalamalam, ze doszlam do takiego 'poziomu' (zawsze bylam dobra uczennica, i bralam udzial w wielu konkursach, w ktorych nieraz wygrywalam). Ale problemy spoleczne mam od malego dzieciaka

+ wiecie co? Nawet jak chce cos robic, wymyslilam jakis czas temu pewien projekt - to i tak po pewnym czasie sie wycofuje, bo po prostu czuje, ze nie mam wystarczajacych kompetencji i nie podolam, by to zrobic. To tez jest dobijajace. A nie znioslabym, gdybym popelnila jakies glupie bledy, to za powazna sprawa. Nie moglabym sobie na to pozwolic. A psychoterapia bedzie troche trwac ..

Ty chyba myślisz, ze musisz być idealna, bo inaczej będziesz bezwartościowa.

Aha, i w domu zachowywali sie tak wobec mnie nawet wtedy, jak jeszcze wszystko bylo OK.

zatłucz się

Nie przejmuj się. Nie poddałaś się i próbujesz coś robić. Kiedyś wyjdziesz z tego wszystkiego i będziesz się jeszcze śmiała

up

takie życie

up

czy tutaj wszyscy maja problemy

nie każdy :) ja nie mam

Ktos sie jeszcze wypowie? :)

nie? :)

Staraj się nie dać przytłoczyć problemom. Ludzie którzy czepiają się innych zazwyczaj są albo prostakami albo sadystami ale z całą pewnością mają swoje problemy ze sobą, które w ten sposób ukrywają. Nie daj sobie wmówić, że masz większe. Chcą Cię wkręcić w myślenie, że jesteś gorsza, że masz największy problem ze sobą ze wszystkich wokół? Bądź świadoma tej metody i śmiej się z tego, z nich. Niech się walą i tyle.

Ja znam doskonale te mechanizmy. Tylko ciężko jest, kiedy nie masz praktycznie nikogo wokół siebie, a tylko osoby, które zachowują sie w taki sposób w stosunku do ciebie, a jedyni życzliwi (jeśli można to tak nazwać), to terapeuta i od czasu do czasu przypadkowi ludzie w pracy. Nazwalabym to zyciem w takiej bańce... oddychasz powietrzem, ktore w niej jest.

No i jeszcze jednego kolege, ktory zyje za granica, ale nie bede tyle zameczac kogos, kto tez ma wlasne zycie.. nie o to chodzi w relacjach zreszta.

Mama chyba czuje że kroi jej się "wieczny student" którego nie pozbędzie się z domu

Tak, najwyraźniej czuła to na 8 czy więcej lat przed moim wiekiem studenckim. A nawet więcej :) (w zasadzie dopóki bylam zastraszonym dzieckiem, dopoty bylo 'teoretycznie' nie najgorzej, ale rozne akcje i tak odwalala), ma kobieta intuicję!

no tak! nie ma wsparcia, bo mamusia goni do sprzątania, do pracy, do nauki co za bezczelność i zamach na młodość pięknej księżniczki!

I ona mnie do wyprowadzki nie zachęca. Tylko zniechęca :) (odpowiada jej, żeby miała się na kim wyżywać). A praca? Jak teraz znowu poszłam na ulotki, to gadała, że to jest najniższa praca i nie powinnam! A ja wychodzę z zalóżenia, że jeśli nie znajduję lepszej i stalej, a na hostessę zlecenia mam od czasu do czasu, to powinnam iść do jakiejkolwiek. I coraz bardziej do wyprowadzki dojrzewam. Jeśli uda mi się znaleźć stałą pracę (myślę, że w końcu mi się to uda, tym bardziej ze statusem studenta), podreperuję się trochę jeszcze ten rok na terapii, to w przyszłym roku chciałabym się wyprowadzać.

Ona mnie nie ZACHĘCA i nie wspiera. Ona najwięcej to mówi o sprzątaniu :) studia traktuje głównie w kontekście zdobycia papierka i biadoli tylko o opinii innych ludzi - bo ściemnia w swojej rodzinie, że ja studiuję. Naprawdę bym ją cenila, gdyby mnie pozytywnie wspierala i zachęcala, co do studiów i pracy, wręcz bym tego chciala, ale jej 'motywacja' opiera się tylko na wyzywaniu mnie, że gazeta leży na stole i jechaniu od suk i dziwek

>Ja znam doskonale te mechanizmy. Tylko ciężko jest, kiedy nie masz praktycznie nikogo wokół siebie, a tylko osoby, które zachowują sie w taki sposób w stosunku do ciebie< Ale tego nie zmienisz dopóki nie zamieszkasz wśród normalnych ludzi więc pozostaje "oswoić" sytuację.

Moze ogarnij się w końcu autorko, masz tylko zamiary, a z realizacją kiepsko. Bedziesz tak dlugo soedzieć na karlu rodzicom?

W sumie nie dziwilabym sie az tak gdyby TERAZ sie tak zaczela zachowywac - ale ona sie wyżywa od dawna, nawet jak bylo dobrze, a kiedys potrafila nawet dac mi w twarz - teraz sie boi Wiec sorry, ale nie bede sie dopatrywac przyczyn tylko w sobie. Bo to ona ma problemy z panowaniem nad soba, teraz ten stan sie zaognil i oczywiscie ma teraz 'logiczne argumenty', przez co pewnie bardziej siebie usprawiedliwia jesli ja poniesie, a i na mnie to wszystko bardziej dziala, bo wiem, ze powinnam studiowac, miec stala prace, znajomych, etc.

Jakbym byla w stanie sie ogarnac, to dawno bym sie ogarnela, bo tylko o tym marze. Chodze na psychoterapie, ciesze sie, ze wyszlam juz z najgorszych czasow.. mam nadzieje, ze lepsze tylko przede mna. Spokojnie, mam 21 lat.. moze juz w ciagu tego roku ogarne sie ze soba na tyle, aby sie wyprowadzic

Byly proby :) ale sie niestety nie da. Moja mama jest niereformowalna. Powiesz jej, ze nie chcesz sie klocic, tylko chcesz powaznie, spokojnie pogadac - nic. Albo jak po prostu zaczniesz z nia tak rozmawiac, a ona sie wscieka, to sie konczy na tym, ze mowi 'madrzysz sie, popatrz na siebie, jestes taka i taka' i krzyki - i tyle.

Naprawdę nie potrzebuję komentarzy typu może się ogarnij, ile będziesz siedzieć na karku rodzicom. Czy ja w jakimś miejscu napisałam, ze nie chce mi się pracowac, albo studiowac, albo ze rodzice moga mnie utrzymywac, dopoki mnie jeszcze nie wywalili z domu, bo mi to nie przeszkadza?..