Sfrustrowani życiem

ludzie wyżywają się na innych. Takie jest moje zdanie. Ludzie którym w życiu nie wyszło, czują się źle i są nieszczęśliwi dogryzają innym, wyzywają, wyśmiewają się np. z ludzi grubszych, chorych itp. bo są tak w środku zepsuci, sfrustrowani że gdzieś ten jad muszą wylać. Natomiast ludzie którym w życiu wychodzi, którzy mają szczęście, cieszą się z życia, dobrze im to są pogodniejsi, życzliwsi dla innych i mili. A że w tym kraju żyje się jak żyje, jest źle, co raz więcej ludzi ma stresową sytuacje, źle im się żyje, nic nie osiągnęli i tym samym stają się złymi ludźmi. Takie błędne koło, mam rację?

To chyba nie takie proste, niektórzy śmieją się z grubych, bo sami są chudzi, albo z brzydkich, bo są ładni, to nie zawsze wynika z frustracji tylko z braku empatii np., z wychowania i z tego, kim się człowiek otacza, czasem po prostu brakuje im wyrozumiałości i swoje wady akceptują, a cudze wydają im się śmieszne tylko dlatego, że ich nie dotyczą. Chociaż frustratów oczywiście też jest dużo, ale większość tych, których ja znam nie tyle się śmieje z innych, co do nich porównuje - na swoja korzyść, tacy ludzie lubią dużo mówić o sobie, swoich osiągnięciach i warunkach bytowych, jakby sami siebie chcieli zapewnić, że jest im w życiu dobrze.