bez miłości

Nie wiem gdzie zacząć tą historię, ale chyba cofając się 10 lat wstecz… miała dwadzieścia kilka lat, od 3 lat zakochana i szczęśliwa w związku z planami ślubu i egzotycznej podróży poślubnej. Niestety, w drogę ku teoretycznemu szczęściu weszła koleżanka z pracy narzeczonego, która zarzuciła sieci w ostatniej chwili i wygarnęła chłopaka 10 dni przed planowanym ślubem. Pomijam samego chłopaka, bo bym musiała używać brzydkich słów, faktem jest rok leczenia czegoś w stylu depresji u niedoszłej mężatki. Za to jej kariera ruszyła z kopyta – skoro bez męża i bez planów na dzieci, natychmiast pojawił się awans, potem następny, potem propozycja świetnej, nowej pracy. Tylko ta pustka w sercu… Rodzina wspierała, pocieszała, aż w końcu się znudziła. No przecież ile można, teraz to już żałoba na bok i czym prędzej za mąż! A miłość? Przyjdzie z czasem! Popychana i namawiana, po kilku ognistych romansach, poznała wreszcie kogoś, kto według rodziny nadawał się na męża. Spokojny, opiekuńczy, nieśmiały… nie wzbudzał w niej żadnych większych emocji, o miłości nie wspominając nawet. Ale rodzina uparta: musisz mieć męża! pokażesz tamtemu, że tego kwiatu pół światu! ile będziesz sama? Kobieta bez męża nie jest pełnowartościowa! I tym tropem, po 1,5 roku znajomości doszło do połączenia świętym węzłem małżeńskim i wystrzałowego wesela (a jak!). Tylko czuła jakieś drobne piknięcia w sercu idąc do ołtarza. Ale odgoniła je, niczym natrętne owady. A świetnie kłamać umiała zawsze. Ciąg dalszy jest tylko smutniejszy. Może z wyjątkiem dziecka, które urodziło się z tego związku i jest największym szczęściem swojej matki. Z mężem nie jest już tak kolorowo. Minęło kilka lat małżeństwa. Stosunki seksualne w tym czasie:4 (słownie: cztery), pocałunków: kilka, raczej muśnięć w policzek: na „dzień dobry” i na „do widzenia”. Nie dotykają się. Nie potrzebują. Żyją razem, a jakby nie żyli. Wychowują dziecko, chodzą do pracy, wakacje często osobno. Drobne i większe kłótnie na porządku dziennym: bo nie rozumiesz, bo ciągle się czepiasz, bo nie tego oczekuję. Smutek. Rodzina nie chce słyszeć o problemach, o braku szczęścia. Doprowadzili do ślubu, ich misja jest zakończona. Teraz radź sobie sama. A miłość nie przyszła. Z czasem, jest coraz dalej. Ona nie wie, gdzie znaleźć siłę, żeby poukładać wszystko od nowa. Żeby trzasnąć pięścią w stół i powiedzieć: KONIEC. Nie tego chciała, nie tak wyobrażała sobie małżeństwo.