Jak zapomnieć?

W wieku 16 lat poznałam wspaniałego człowieka. teraz mam 21.Miałam wtedy trochę zawirowań w życiu więc tym bardziej go docenilam. I nie o sama pomoc mi chodzi. Choć w pewnym sensie na pewno. Po prostu ma takie spojrzenie na życie jak nikt inny. Ma wiele wyjątkowych cech. Dużo razem przeżyliśmy, pokazał mi wiele nowych dla mnie rzeczy, był moja pierwsza prawdziwa miłością ( wcześniej mialam jakieś milostki ale to były jałowe uczucia) przy nim dojrzalam , wszystko inne jest takie jednowymiarowe... JEst wyjątkowy i nie umiem spojrzeć na innych w ten sposób , stale porównuje .. wiem że czasu nie cofnę,a być z kimś żeby tylko być nie ma sensu unieszczesliwiac siebie i drugiej osoby... ciągle o nim myślę choć nie tak często jak wcześniej. wryl mi się w podświadomość . Kontaktu brak od 2 lat ,nie pytajcie dlaczego po prostu musieliśmy to zrobić.. myśl ze też jestem kimś ważnym dla niego nie pomaga. Nie wiem co robić...

Pomyśl ze ja poznałam kogoś wyjątkowego mając 15 lat był wspaniały wspominam ten czas jako najwspanialszy rok w moim życiu dziś mam 25 lat i nie potrafię zapomnieć nie potrafię sobie ułożyć życia ani być z kim kolwiek nie potrafię pokochać nikogo innego i tak sobie czekam choć nie wiem na co

zacznij żyć bieżącym życiem a nie wspomnieniami bajki z dzieciństwa na której byłaś w kinie

Żyje bieżącym życiem pracuje chce coś osiągnąć w życiu ale czasami gdy jest mi smutno bardzo mi go brak

Jak ktoś ma naście lat to idealizuje pierwszą miłość.Zacznij doszukiwać sie w nim wad.Być może to co bierzesz za zalete,za dobrą stronę jego charakteru,w rzeczywistości może być wadą.Wiem o czym piszę.