Boję się, że nasza przyjaźń traci na wartości...

Witam. Jak w temacie. Czy byliście kiedyś w sytuacji, kiedy zadawaliście sobie pytanie, czy Wasza przyjaźń wygląda tak, jak powinna? Mam przyjaciółkę, która jest dla mnie jak siostra. Zawsze mogłam na nią liczyć. W ciężkich chwilach wyciągała do mnie pomocną dłoń, nawet gdy się od niej odwróciłam. Ostatnimi czasy spędzamy ze sobą dużo więcej czasu. Mamy kontakt telefoniczny właściwie cały czas, częściej wychodzimy razem. Dogadujemy się naprawdę bardzo dobrze. Z tym, że naszły mnie wątpliwości, czy ja naprawdę mogę z nią nadal o wszystkim rozmawiać. Obie przeżywałyśmy ostatnio cięższe chwile i wspólnie sobie z nimi radziłyśmy. Teraz, kiedy staram się wszystko sobie poukładać (co prawda dosyć chwiejnie, bo niczego nie jestem do końca pewna), wszystko jest jakieś inne. Głównie chodzi o facetów. Jeśli jest mi źle, psuję jej humor. Jeśli jej się nie układa, nie mogę opowiadać o swoich radościach, żeby jej nie popsuć nastroju, czy żeby nie kończyło się to pouczeniem. Cieszy mnie to, że jest szczera, tylko czasem czuję się tak, jakbym miała podcinane skrzydła. Nawet sama nie wiem, czy słusznie. Zna mnie jak nikt inny. Wiele razy jej nie słuchałam i popełniałam błąd. Tylko, czy może wiedzieć czego chcę, jeśli ja sama tego nie wiem? Nie chcę jej doprowadzać do smutku, ale z kim mam się dzielić przeżyciami, jeśli nie z nią? Przestaję mieć ochotę opowiadać o czymkolwiek i zamykam się w sobie. Nie wiem co na to poradzić.. Nie próbowałam z nią rozmawiać na ten temat, bo nawet nie wiem jak.

Witaj Papita:) Mnie sie wydaje,ze warto porozmawiac,ustalic zasady polegajace na wlasnych wyborach w kwestiach zyciowych,a oparte jedynie na doradzaniu.Zbytnie angazowanie sie w czyjes zycie,czasem odnosi odwrotne skutki.Niech to bedzie fajna przyjazn bez oceny i zbednych emocji:)