łopowim wom cuś

Było to kupa roków tymu, jak naszczywiła mie moja zacno przocielka, kiero mi była hań downij za potke. Rzodki przibuźny, tóż też rozprawiało sie fórt, a fórt i było też i o czym. Spóminała swoji żywobyci, jak sie tu dostała za młodu w nasze stróny, bo pochodziła z drugigo kóńca Polski. Do czasu, aż prziwykła do naszych obyczajów i pojyła naszóm cieszyńskóm rzecz – nie było ji hersko. Prawi – „jako młode dziywcze poznałach jednego gryfnego wojoka, co słóżył we wojsku w mojich strónach. Chodzowoł ku mnie, jak yny dostoł przepustke, a moji ojcowie ni mieli nic prociw tymu, bo to był słószny synek. Wysłóżył swoji, dwa roki minyły gibko, a my sie mieli coroz bardży ku sobie. Straszucnie mi przoł, tóż też zakochani byli my w sobie na amyn. Cóż jednak z tego – borok musioł sie wracać spadki do swojich. Jego ojcowie chcieli mu odporynczyć swój grónt, bo był jedynokiym. Ni mógłach go skyrs tego udzierżeć przi sobie. Wólka nie wólka, trzeja nóm było spakować swoji manatki i pojechać na tóm dziedzine kole Ustrónia. Ojcowie i familia mojigo wojoka godnie mie przijyni i radzi też isto byli, że dostali do chałupy gryfnóm i robotnóm dziołuche. Sprawili nóm zaroz szumne wiesieli, aji s muzykóm w aryndzie. Mieszkali my w jednej połówce chałupy, tej uż murowanej, ale z ordekóm i s drzewiannóm dłaszkóm. W giblu pod kalynicóm mieli my eszcze małóm izbeczke, s kierej żech sie ni mógła nadziwać na ty piekne gory, postrzodku kierych była hrozno Równica. W drugij połówce chałupy, w tej drzewiónce, miyszkali ojcowie mojigo. Dwiyrze s pola ni miały rygla, ale yny klamke i zapore, kieróm sie wycióngało ze ściany na noc, abo jak żodnego ni miało być dóma. Przed tymi dymbowymi dwiyrzami stoła drzewianno wysiodka, s kierej żech była strasznie rada przez lato, jak było fest ciepło. Tam my siedzieli w połednie przy obiedzie, bo nie było nóm tam tak ciepło jak baji w kuchyni. Inksze budynki w obejściu też uż były starszawe i przeważnie stawiane s kamiynio i cegły. Prowie szopa na wozy i gajno na ściyl były drzewianne. Dachy na nich były tak jak połówka chałupy, kaj miyszkali mojigo Ojcowie, przikryte szyndziołami, a stodoła, chlyw i masztol – słómom i papóm. Czakała na nas, młodych gazdów, harówka, bo trzeja było stare budy rozebrać i postawić nowe, wygodniejsze dlo bydła i ludzi. Po wiesielu, jak moja rodzina pojechała, nie było mi za wiesioło. Nie znałach tutejszych obyczajów, ani też mowy cieszyński, tej rzeczy, co nióm w koło rzóndzili. Przez dłógi czas sie mi fórt myliły miana wszelakigo dobytku, czy to w chałupie, czy w obejściu. Nejwiyncyj zajś taki, co żech ni mógła do niczego dopasować, abo też wykómbinować, s czym by sie wiónzały. Na przikład taki miana jak baji łoktusz, forhanga, cycha, szufeca, oblyczki, jakla, trómba, pónclok, amper, rechla, szpajska, lawór, odmaryja i wiela inkszych. Lebo tako powiadaczka: „godziny idóm po zadku”. Z tego mylynio i mojij niewiedzy było wiela szpasu i wiesiołości w moji nowej familiji. Hnetka cosikej podchycili, a potym se sy mie zdrowo robili błozna.