czasem serca łamiemy sobie sami

swoimi wyobrażeniami, myśleniem życzeniowym; traktujemy drugą osobę tak, jakby ona nam coś obiecała, przyżekła, podczas gdy nie padły z jej ust żadne słowa przyżeczenia, żadne obietnice - my jednak taki obraz utrwalamy w wyobraźni i traktujemy to jak pewnik. Gdy ta osoba odchodzi, odwraca się od nas, przestaje się odzywać .... uważamy, że jesteśmy oszukani, że była nam coś winna, że była już "nasza", ale to nie jest prawda, to tylko nasza wyobraźnia. Wtedy jest smutno i zbyt szybko mówimy o tym, że ktoś złamał serce. Nie, to my sami sobie złamaliśmy serce.