Kobietki mieszkające w UK, łączmy się.

Ze szkoły chociażby. Weź pod uwagę, że tacy ignoranci mieszkając w Polsce pewnie nie znają ani kutlury ani historii. To jest specyficzny rodzaj charakteru. Na szczęście takich ludzi nie ma wielu.

Nie ma wielu mówisz... Szanuję Twoją wypowiedź, jednak opiera się na myśleniu życzeniowym- niestety. Spróbuj wejść na chwilę w te polskie grupki, o których mówiłyśmy. Ich interesuje ilość przepracowanych godzin, piątkowy przelew i doniedzielne chlanie.

to jest myślenie typowe dla konkretnej klasy ludzi, nie nacji. Akurat podejście "byle do weekendu i się zalać" to specjalność brytyjska, zwłaszcza wśród klasy robotniczej.

Tak, te zachowania nie mają narodowości ani rasy. Niemniej stają się specyficzne, kiedy w grę wchodzi dodatkowo alienacja na własne życzenie. Jeszcze gorzej jest, kiedy dziecko takich rodziców chce się akulturować i nie może do końca. Przykład. Po południu chce wyjść na pobliski plac zabaw z rodzicem, bo wie, że będą tam koledzy z przedszkola. Będą z rodzicami. I co robi polski dzikus? Nie idzie, bo wie, że będzie się czuł niepewnie ze swoim poor english and bad manners.

a czy brytyjski chav zabierze dziecko na plac zabaw? Nie, bo nie będzie mógł pić piwska.

Moje pytanie brzmi, co w przypadku jeśli jedyną przyczyną takich zachowań Polaków jest brak socjalizacji z lokalną społecznością? Jak można nakłonić kogoś do nauki języka, poznawania obyczajów niezależnie od tego, czy się z nimi zgadzamy czy nie.

myślę, że nie można, taka osoba sama musi chcieć poznawać zwyczaje danego kraju. To tak jakbyś w Polsce chciała wyciągnąć na zwiedzanie zamków kogoś kto ma gdzieś zamki.

A jak w takim razie pracować z dziećmi, żeby nie umierały w nich ambicje i naturalna ciekawość świata, żeby miały odwagę żyć inaczej niż ich rodzice.

Chwalić. Dużo, dużo chwalić. Same się otworzą.

Bezmyślne chwalenie nie załatwi sprawy. Dziecko powinno wiedzieć, że na pochwałę trzeba ciężko zapracować.

otóż nie, dzieci nalepiej reagują na pochwały. Bo ich chcą, zaczniesz chwalić małe rzeczy będą mocniej się starać bo będą chcieć tych pochwał i staniesz się osobą której nie będą chciały zawieść. To tresowanie dzieci w Polsce "na pochwałę musisz sobie zasłużyć" tworzy właśnie takie niepewne siebie, zakompleksione istotki. Jako osoba pracująca z dziećmi powinnaś to wiedzieć.

Nie chodzi mi o to, że dziecko powinno podjąć jakiś nadludzki wysiłek, żeby dostać pochwałę. Rzecz w tym, że może zamiast dziesiąty raz komplementować niedbale narysowanego kotka, warto zachęcić dziecko do podjęcia bardziej skrupulatnej próby, dając mu jednocześnie szereg wskazówek (na przykład: widzę, że się starasz, jednak spójrz na te linie, można je narysować bardziej dokładnie. Pokażę ci, jak można to zrobić).

Tak przecież działają nauczyciele i pracodawcy w UK. Pamiętam swój pierwszy stricte dotyczący pracy meeting w nowej pracy. Te pochwały były bardzo wyważone i nastawione raczej na dalszy rozwój firmy niż na zaspokojenie mojego ego.

ja mam dokładnie odwrotne wrażenie, tu się bardzo chwali pracowników, o dzieciach nie wspominając.

Chwali się dużo, ale mądrze. W Polsce albo nie chwali się wcale, albo robi się to w mało inteligentny sposób.

a czy twoim zdaniem cokolwiek robi się dobrze w polsce? Musisz brać pod uwagę sytuacje tych dzieci i chwalić za to co jest dla nich nowym osiągnięciem. Albo po prostu chwalić za każde małe osiągnięcie, dobrą ocenę, pochwałę nauczyciela itd.

Polska to dno. Teza potwierdzona. Po raz n- ty.