Odpowiedzcie sobie szczerze czy faktycznie możecie liczyć ...

w sytuacji waszej ciężkiej choroby na waszych mężów ? Wiadomo jak w społeczeństwie najczęściej wychowuje się mężczyzn. Na niezawracającymi sobie głów księciów którzy są jedynie użytkownikami domów a jeśli idą do pracy to uważają ten czyn za bohaterski już sam w sobie po którym wypoczynek sie należy. I to w zasadzie by było na tyle. Ja wam powiem że wyszłam właśnie za takiego gnyba. Przeklinam każdy dzień w którym spojrzałam na tego.. hm.. człowieka. Właśnie spędziłam kilka dni w szpitalu. Nie ledwie co mogę się ruszać. Mamy dziecko niespełna trzyletnie. A on myśli że dzień będzie dziś jak co dzień że jego dzień to będzie ta pracka przy komputerku po nockach i odsypianie do południa. A ty sie babo martw że nie możesz sie schylać. Tematyka kąpieli, zakupów, on sie sam nie domyśli. Wykąpać musiałam dziecko sama bo książe spał. A o totalnej pustce w lodówce musiałam alarmować bo by dopiero pusty żołądek go zmusił do wyjścia. Tylko niestety do tego czasu to dziecko raczej z głodu nie wytrzymałoby. Dziecko dziś mocno jak na złość absorbujące, problematyczne, wszystko na "nie". A ten duży księciunio. Ojejku jaki obrażony że śmiemy budzić go! Ja powiem wam że tam w szpitalu to napatrzyłam sie na ludzkie tragedie. Tam syn potrafi do matki przyjść z wypranym osobiście przez siebie stanikiem. Nie dlatego że był maminsynek tylko dlatego że był ludzki bo ta kobieta nie miała żywcem na kogo innego liczyć druga córka jej umarła a mąż był niewidomy! Mój mąż uważa że jego rola sprowadza się do przechowania dziecka przez czas mojej nieobecności i przyjazdu po mnie do szpitala a jak wypełni misje to potem że znów będzie po staremu. Że ja mimo ciężkiej rany pooperacyjnej, mam dalej sie krzątać jakby nigdy nic, myśleć dalej o zajmowaniu dzieckiem, sprzątaniu, zakupach i gotowaniu żarcia a on dalej będzie prowadził swój oderwany od rzeczywistości żywot i swoich sprawach. Przyszłam w nocy sie mu pożalić że z bólu spać nie mogę a ten nawet nie spojrzał na mnie bo robił tę swoją robote a na drugim ekranie mu leciał mecz piłki nożnej. Stwierdził że sorry ale zmęczony i zapracowany jest. Kurwa... żeby chociaż on mnie utrzymywał, ale nie jest tak. Czasami się zastanawiam co ja właściwie z tego mam że jestem jego żoną. I wychodzi z tego mam naprawde jakieś mikro. Ktoś napisze odejdź. Ale ja cholera zmarnowałam na niego najlepsze lata swojego życia! Jak go poznałam to byłam śliczna i młoda. Teraz jestem już stara i o wiele brzydsza. Gdzie ja niby mam teraz sobie szukać kogoś, wśród rozwodników którzy też sie nie sprawdzili ? Pogoniłam go dziś na zakupy spożywcze bo tak to nie będzie że ja będę sie pocić przy dziecku niedołężna a on będzie sobie po wstaniu z łóżka wielce zły na świat, stare płytki DVD na półeczkach przekładał i głowił jak tu inaczej przemeblować i przy każdej pretensji robotą zasłaniał. Teraz go nie ma bo pojechał, ale muciupka bitewka to żadne wygranie wojny. Czuję się strasznie przegrana, zdołowana i mam taką okropną złość na siebie że uznałam go za normalego, sympatycznego gościa i dałam szanse na pierwsze spotkanie. Okazało się że jest permanentnym gburem. Bo nawet jak nic mi nie dolegało i miałam dobry humor z rana to on zawsze mi ten dobry humor gasił. Żyć sie, żyć sie odechciewa

Mój też w domu nie pomaga (robi tylko zakupy), dzieckiem też się praktycznie nie zajmuje. Ale jestem pewna, że w sytuacji takiej, jak Ciebie spotkała stanąłby na wysokości zadania. Oczywiście nie sam z siebie, co to to nie. Musiałabym mówić: trzeba zrobić to, czy tamto. Jednak jestem pewna, że zrobiłby to biegusiem.

No co napisać, no nieciekawie...ale uważam że jeszcze możesz coś wskórać, nie dawaj za wybraną, a z dzieckiem się chociaż bawi? No jeśli chodzi o jakieś choroby, to ja jak najbardziej mogę liczyć na męża, bywa że wraca wcześniej z pracy, jak napiszę że źle się czuję.

Moj maz jest normalnyi zawsze moglam i moge na niego liczyc.

Ano właśnie jeszcze co innego, jak nie pomaga, jak powiedzmy jest normalnie, a co innego jak ty po szpitalu, a on jakby nigdy nic, to już jest strasznie niepoważne...brak empatii i chyba cię nie szanuje.

nieciekawa sytuacja. moj maz wiele razy udowodnil mi juz ze moge na nim polegac w 100%... jak mi przysiegal w zdrowiu i w chorobie... obecnie jestem w ciazy zagrozonej, on pracuje,po pracy zakupy,wraca jak najszybciej zajac sie 2starszych dzieci,wstaje w nocy jesli dzieci potrzebuja,on kapie starszaki,sprzata,wstaje o 5zeby uszykowac sniadania,podszykowac obiad,zebym ja nic nie robila.... wiem ze zrobi wszystko zeby umozliwic mi spokojna walke o to malenstwo, a on wie ze i ja zrobie wszystko zeby bylo dobrze. kiedy on byl w szpitalu,kiedy mial operacje ja robilam to samo. on tylko lezal w domu i pomalutku wracal do zdrowia. ja przejelam wszelakie obowiazki. dla nas to normalne zachowanie. kochamy sie i dbamy o siebie nawzajem.

Szczerze, mój mąż jest przeciwieństwem Twojego. Odpowiedzialny, zaradny, pracowity i troskliwy. Zarobi a oprócz tego zrobi zakupy, posprząta, zabierze dzieci na wycieczkę, zrobi mi jakąś małą niespodziankę a jak źle się czuję to dba o mnie bardziej niż własna matka jak byłam dzieckiem. Z tym, że on ma trzech braci (wszyscy żonaci) i oni też tacy są - i kran naprawią, i obiad ugotują - tak więc to na pewno zasługa dobrego solidnego wychowania. /oraz 5 lat w mieszkaniu studenckim z dala od rodzinnego miasta, bez wałówy itd

12:43 normalnie skarb w domu masz. Pomarzyć tylko :-)

Ja odpowiem sobie szczerze, ze moge zawsze liczyc na meza.On jest z tych zaradnych i "za dobrych". KIedy rodzily nam sie dzeci, bral zawsze 2, 3 tyg wolnego. KIedy wymyslilam sobie niedawno zabieg, wzial 2 dni wolnego. Przy byle przeziebieniu lata do apteki, nie pozwala mi wychodzic z lozka. Poniewaz nie pracuje, czesto bierze za mnie moje obowiazki domowe np w weekendy gotuje, sprzata.