Zawsze byłam niechcianym dzieckiem, rodzice zawsze woleli moją młodszą siostre

a ze mną od zawsze były problemy, problemy z sercem, jezdzili ze mną po lekarzach, mialam operacje jako dziecko, babcia a matka mojego ojca nigdy mnie nie lubila, po prostu to czułam, czesto sie mnie czepiała o byle co, krzyczała, ona była typową ''babą'' ze wsi, niewykształcona, ciemnota wiec mowila wprost co mysli, raz nazwała mnie ''bachorem'' :( dziadek byl obojętny, zawsze woleli mlodsza siostre :( gdy cos zlego sie dzialo to zawsze byla moja wina, teraz mam 24 lata, studiuje, pracuje, nie mam na nic czasu a rodzice ciągle chcą ode mnie pieniędzy, bo przecież zarabiam 2500 i mi na zycie i stancje wystarczy, jeszcze mi zostanie, zebym im dała na opłaty, ojciec do mnie walnąl tekst ze mnie utrzymywali cale zycie to teraz ja powinnam im pomagac jak inne dzieci pomagaja rodzicom :( a co to bylo za utrzymanie ? wegetacja a nie zycie, dopiero jak sie wyprowadzilam z domu zaczelam zyc normalnie, mimo ze na początku mieszkałam przez tydzień na dworcu i tam spałam :O nikt o tym nie wie

Współczuję Ci ogromnie, bo wiem jak dzieciństwo naznacza ludzi. Dobrze zrobiłaś, że się od nich wyprowadziłaś, to naprawdę duzy plus dla Ciebie. A nie myślałaś o terapii?

moja matka jest taka sama, ojciec zresztą też, to cud że wyszłam na ludzi, nigdy mnie nie wychowywali, nie interesowali się mną, matka myślała że jak mi robi kanapki, robi obiad i kupuje smakołyki to jest dobrą matką, narobiła długów a potem ja musiałam to spłacać

mam podobnie, w każdym razie tak się czuję...gorsza córka