Kryzys, pomocy!

Przyznam szczerze, że sporo czasu się tutaj nie wypowiadałam, ale od dwóch tygodni męczy mnie pewna sprawa, którą wręcz muszę się z Wami podzielić. Otóż mój chłopak 9-tego listopada tego roku powiedział mi, że nie chce mnie i że chce zakończyć nasz związek. Oczywiście był lament, zaprzeczenie ("że jak?" "dlaczego?" itp), ale potem usiedliśmy i szczerze ze sobą porozmawialiśmy. Mamy czas do końca tego roku, by coś zmienić. Na początku przybrał postawę, że to ja powinnam się wysilić, by coś naprawić, bo "on nie ma już sił na to". Ale po paru dniach zauważyłam, że mimo wszystko się stara - choć nie jest, jak dawniej, bo nie mówi mi/nie pisze "kocham Cię" non stop, unika bliskości, seksu nie uprawialiśmy już miesiąc. Bardzo jestem tym wszystkim przybita, bo 5-tego listopada jeszcze mi mówił, że mnie kocha najmocniej i że się nie podda i że razem damy radę, a 4 dni później wyskoczył z tym całym "zrywaniem". Nawet nie wiecie, jak się tym wszystkim stresuję, bo mimo, że on się przed tym broni to widać, że jednak mnie kocha i że mimo wszystko chce. Był u mnie w zeszłą sobotę i spędziliśmy ją naprawdę dobrze - nie narzucałam mu się, a w zamian to on lgnął do mnie (tulił się, był opiekuńczy itp.). Poradźcie mi - co mam robić? Bo ja myślę, że powinnam dać mu luz, tzn. nie zadręczać rozmowami o uczuciach (bo jego to denerwuje i sam wczoraj mi przyznał, że już nudzi go to pierdzielenie tego samego codziennie), nabrać dystansu i zająć się sobą. A przede wszystkim - nie wypraszać u niego czułości, nie zabiegać o to. Co myślicie? Dodam, że jesteśmy razem prawie dwa lata, było parę kłótni, ale zawsze mi powtarzał, że razem damy radę i że mnie kocha. I jak się spotkaliśmy w zeszłym tygodniu w poniedziałek to powiedział mi, że nadal jesteśmy razem i dlatego on chce się starać i będzie to robił.