Co z tego że jestem z siebie w stanie dać naprawdę dużo

jeśli tylko druga strona też będzie od siebie dawać sporo, starać się i szanować, skoro jak widzę to utopia i nie mogę się nadziać na kogoś, kto miałby takie samo myślenie? Obserwuję, patrzę, i widzę, jak się zachowuje dany facet, i ciągle jest coś nie tak. Taki jeden bardzo mi się podoba, i wszystko byłoby w porządku, gdyby nie to, że odzywa się od przypadku do przypadku. Spotkania są bardzo sympatyczne (ale nie, nie dochodzi do seksu ani nic takiego, więc nie jestem seks dziewczyną na telefon) ale co z tego, skoro znajomość idzie do przodu gorzej niż ślimak? choć ja się wcale tak nie spieszę, i przyjęłam założenie, że po prostu będę się dobrze bawić na spotkaniach, jednak nie ma szans, żebym leciała na każde jego zawołanie. Co on myśli, że odezwie się po miesiącu jak gdyby nigdy nic? przecież ja z kolegami mam częstszy kontakt.

Reasumując na chuj mi moja uczciwość, na ten moment mam ją gdzieś Rzadko kto mi się podoba, jak się już trafi ktoś to i tak nic z tego, więc po co mi to. Też się będę bawić i manipulować, nawet mam na stanie takiego jednego, który za mną biega.

I to nie oznacza, że chcę kogoś osaczać. Oj nie, ja sama się nieraz izoluję od ludzi, i chyba zabiłabym, gdyby ktoś do mnie ciągle dzwonił, smsował, chciał się w kółko spotykać. Obserwuję związek mojego brata, którego dziewczyna uważa, że jak przez 2 dni nie spotka sie ze swoim facetem mieszkającym 30 km dalej, to się stanie coś złego. I tak 2 lata, ona mu po nocach każe do niej jeździć, kłócą się, ona na nim wymusza wiele rzeczy. Tragedia.

no i chuj

każdy facet to świnia