Dlaczego przed rozstaniem mam natłok pozytywnych wspomnień?

Wiem, że mnie nie szanuje, wiem, że powinnam to zakończyć. Jest mi tak ciężko bo przypominają mnie się wszystkie pozytywne chwile, wszystkie moje starania(bo on się nie starał i nie stara) ale i jego uśmiechy na to. Dlaczego mój własny mózg jest tak podły i każe mi trwać w czymś co jest chore? Bo powodów już wymieniać nie będę, powstałby niezły esej. Próbuję tylko zrozumieć samą siebie :( Czy to strach przed samotnością czy co?

Myślę, że strach przed samotnością. Wspólne wspomnienia. Przyzwyczajenie. Skoro dochodzi do rozstania najwyraźniej coś było nie tak. Najwyraźniej uczucie nie było takie mocne jak się wydawało. Ja jestem zdania, że jak się raz pomyśli o rozstaniu to nie warto tego ciągnąć. Rozstanie nie jest przyjemnym przeżyciem, to wiadomo. Ale bycie z kimś, bo się ma dobre wspomnienia? To skąd to rozstanie?