Samotna w związku

Nie wiem co robić co myśleć. Zaczęło się od tego, że nie ma dla mnie czasu. Jeśli już to o godz. 22. Gdzie je też wstaje do pracy na 7. Tak było przez pół roku. Na palcach jednej ręki można policzyć ile razy widzieliśmy się wcześniej z tym ze wcześniej oznacza 20. Mieszkamy 12km od siebie i mamy samochody. Z tym ze on pracuje na gospodarstwie swoich rodziców. Dużym i ciągle jest goniony do pracy, nic mu nie wolno, od małego ma do głowy włożone tylko praca i praca. Najgorzej było kiedy byłam w ciąży i tego wieczoru zaczęło się krwawienie... A on mi powiedział, że ma pracę, musze sama sobie poradzić i dodał uważaj na siebje. Po czy odezwał się przez smsa po ponad 2godzinach. Nigdy na nikim się tak nie zawiodłam. Sama z ogromnym bólem i krwawieniem dojechałem do szpitala oddalonego o ponad 30km. Ale było za późno. Boże jak ja coerpialam i nadal cierpię. A on wtedy był zdziwiony, że jestem na niego wściekła. A mógł być miałby go kto zastąpić ale jedyne jego wytłumaczenie jest takie ze on ma tak zakodowane i koniec. Więcej czasu i opieki ma dla swoich krów niż dla mnie. A tak bardzo go kocham i nigdy go tak nie zawiodłam. Zawsze to ja czekam, całe życie podporzadkowalam jemu, zawsze mam dla niego czas. Ostatnio też miałam problem zdrowotny związany z wcześniejszym poronieniem i myślał że to przez to ze jestem w ciąży i tak się obawiał tego wszystkiego i wgl chodź mówiłam mu ze brak okresu będzie oznaczał u mnie bezpłodność. A on stwierdził że o ty. Zapomniał i to moja wina ze mu nie przypomniałam. Nie zlicze ile razy nie stanął w mojej obronie kiedy mój pijany ojciec coś do mnie mów a on stał obok. Ile razy coś nie wychodziło, coś obiecał i nic z tego. Rozmawiać tez dłużej nie możemy. Wie, że mam depresję ale jakby o tym zapominal. I obraża się na mnie kiedy mam gorszy dzień. Wiem, że ma ciężka prace, bo moi rodzice też mają gospodarstwo ja dodatkowo mam ojca alkoholika i nie czuje tego wsparcia. Kiedy ojciec zachorował poważnie i mama też zostałam sama z gospodarstwem i młodszym rodzeństwem do opieki. Przez pierwszy miesiąc przyjeżdżał na godzinne dziennie do pomocy potem już o mnie zapomniał. I prze cały miesiąc praktycznie musiałam radzić sobie sama z babcia. Bo zawsze coś. Juz się rozstalismy ale on wie ze go bardzo mocno kocham i zawsze pozwolę mu wrócić i będę walczyć. Zawsze wychodzę na ta zła bo chce się z nim widywać trochę więcej. A on czasami myśli ze mi coś kupi albo da i to załatwi sprawę i tak mi wynagrodzi brak siebie. Czasami mowi, że ma dosyć tej pracy po 18godzin dziennie i nic nie korzysta z życia ale też nic nie robi w tym kierunku żeby to zmienić i ciągle tylko powtarza, że nic nie może. Czasami myślę, że tak mówi żeby mnie uspokoić i żebym nie marudzil ze go nie ma. Co mam zrobić sama nie wiem. Wiem jedynie, że jestem głupia, że w tym siedzę, ale też wiem ze jeśli ja bym sobie opuściła to on mi pozwoli odejść i nic nie zrobi. A ja chcę z nim być i być szczęśliwa. Juz trochę się zmienili ale to wciąż za mało.

Do związku potrzebne są dwie osoby, nie jedna, Dwie muszą się starać, dwóm musi zależeć, a jemu najwidoczniej nie zależy. To wydarzenie z poronieniem jest jasnym sygnałem, że nie jesteś dla niego ważna.

Współczuję. Wiem jak to jest, bardzo Ci na pewno ciężko. Ja odeszłam ale na szczęście wtedy się obudził i zawalczyl o mnie. Odszedł od toksycznej rodziny i jesteśmy teraz bardzo szczęśliwi. Życzę Ci tego samego.