Czy język ojczysty może przeszkadzać w nauce jezyka angielskiego?

Właściwie to używanie języka obcego w sposób nieodpowiedni może nawet szkodzić! Są metody nauki angielskiego, podczas których używa się języka ojczystego, i są takie, na których jest to zabronione. Kto ma rację? Która metoda nauki angielskiego daje lepsze wyniki w nauczaniu? Ani jeden, ani drugi sposób tutaj nie przeważa. Ważne jest nie to, jakiego języka się używa, ale to, jakie wyobrażenia staramy się wzbudzić u osób uczących się języka obcego. Przykładowo nauczyciel, który uczy języka angielskiego i stara się nie używać języka ojczystego podczas zajęć, daje swoim uczniom do przeczytania tekst. W tekście znajduje się np. takie zdanie: This is a cat. (To jest kot). Czy tego typu zdanie pomaga nauczyć się języka angielskiego, czy nie? A co gdybym Ci powiedział, że nie tylko nie pomaga ono w nauce, ale wręcz ją blokuje? Nie uwierzysz, zanim nie zrozumiesz! Wyobraźmy sobie 3-letniego chłopca, który uczy się języka polskiego (język to uczucia, a nie słowa). Ojciec mówi do niego: To jest kotek. Gdzie jest kotek? W jakiej sytuacji ojciec mówi do swojego synka: To jest kotek? Oczywiście mówi to tylko wtedy, gdy chce, by jego syn spojrzał w konkretne miejsce – tam, gdzie znajduje się wspomniany kotek. W tym konkretnym zdaniu chodzi o to, by angażować zmysły dziecka. Słowa są mało istotne. Ważne jest, by dziecko zwróciło uwagę na konkretnego kotka. Dziecka nie interesują słowa. Tym bardziej nie interesują one ojca, który je wypowiada. Najważniejsze jest tutaj, by dziecko zaangażowało swoje zmysły. Za jakiś czas, np. za 5 minut, ojciec ponownie zwraca się do synka, ale tym razem zamiast wskazywać na kotka, pyta: Gdzie jest kotek? Po co to robi? Czy znowu chodzi o słowa, czy też o coś innego? W tym konkretnym zdaniu pytającym chodzi o rozwój koncentracji u dziecka. Dziecko ma za zadanie odszukać kotka. Nie chodzi o to, by zrozumiało, co oznacza słowo kot, ale by odnalazło kotka. Ojciec, pytając o kotka, nawet nie zakłada, że dziecko nie wie, czym jest kot. Zwróć uwagę, że gdy ojciec zapoznaje swojego syna z otaczającym go światem, nie skupia się na tym, by dziecko uczyło się słówek. Dziecko ma uczyć się uczuć! Ma dostrzegać otaczający je świat za pomocą wszystkich zmysłów, a później ma przenosić te wrażenia do swojej wyobraźni. Słowa są tutaj jedynie pośrednikiem, a nie celem samym w sobie. W taki sposób uczymy się znaczenia słów podświadomie, ponieważ nie skupiamy się na nich, ale na uczuciach. Jednak gdy uczniowie czytają teksty w języku angielskim i spotykają się np. ze zdaniem: This is a cat, to gdy ich uwaga nie jest skupiona na kocie, skupiają się na słowach. A gdy skupiają się na słowach (symbolach), przestają uczyć się języka – to raz. Dwa – nie przyswajają go w sposób podświadomy. Oczywiście część nauczycieli może iść o krok dalej i na zajęciach pokazywać np. zdjęcia kota (ewentualnie wideo z gotowym podkładem audio w języku obcym) oraz nazywać to zwierzę w języku angielskim. Tylko że to też nie działa, bo jeśli nie są to małe dzieci, a osoby dorosłe, to nie potrzebują, by uczyć ich używać zmysłów (w tym przypadku wzroku i słuchu). W końcu każda osoba dorosła już widziała kota i to, że teraz kolejne zdjęcie z kotem nazwiesz cat, będzie skutkować tylko tym, że umysł takiej osoby będzie wymazywał zbędne symbole odnoszące się do tych samych uczuć. Rozumiesz? Nieważne, jakiego języka używasz. Ważne, do czego to ma prowadzić, w jakim celu używasz języka ojczystego i jak używasz języka obcego. Więcej o tym, jak wybrać odpowiedni kurs języka angielskiego: http://www.isel.edu.pl/forum/viewtopic.php?t=1734