Lęk przed prokreacją

Prokreacja nie kojarzy mi się z życiem, tylko ze śmiercią. Gorzkie zwycięstwo gatunku nad jednostką. Tworząc potomka, jednocześnie skazujemy go na śmierć,bo przecież od momentu urodzenia się jesteśmy skazani na śmierć. Tworzenie dziecka jest obrzydliwe, kobieta przez 9 miesięcy jest uzależniona od organizmu, który się w niej rozwija, a potem w bólach wydaje je na świat. Mnie przeraża ciąża-ta całkowita zależność od biologii, to, że nie można przed tym uciec, obcy cały czas siedzi w środku, czy się stoi, czy się leży, czy się je, czy się śpi. Dziecko rośnie, całe życie przed nim, my w tym samym czasie starzejemy się, uchodzi z nas życie, po to, abyśmy ustąpili miejsca nowym organizmom. To przerażające. Mniej mnie przeraża śmierć, niż rozmnażanie. Co o tym myślicie?

No to się nie rozmnażaj? Bo nie rozumiem co masz za problem. Mnie to przeraża z innych przyczyn akurat, ale instynktu nie czuję i decydujemy się na wazektomię. Nikt nikogo do bycia matką nie może zmusić, jednak jak się nie chce ciąży trzeba myśleć PRZED a nie w trakcie

Z tym, że przerażają mnie wszyscy biologiczni rodzice, wszystkie kobiety w ciąży i wszystkie niemowlaki. Nie mogę na nich patrzeć. Dla mnie to symbol śmierci. Gorzkie zwycięstwo gatunku nad jednostką.

Autorko, idź do jakiegoś psychoterapeuty albo psychiatry, bo to co wypisujesz jest niepokojące.