Mam 31 lat i mieszkam z rodzicami

Cześć, mam 31 lat i mieszkam z rodzicami. I wcale nie chcę się od nich wyprowadzić, dobrze mi tak. mam faceta, on chce wspólnego zamieszkania, ja też chcę, ale jestem tak silnie związana z rodzicami, że ... no właśnie... że się boję ma/ miał ktoś podobnie?

Jeśli to nie prowo, to tak silny związek z rodzicami jest z lekka patologiczny.

to nie jest prowo czemu z lekka patologiczny? rodzice są już starsi, i mam w sobie dziwne uczucie, że jak odejdę to ich jakbym porzuciła......

Ja niedługo będę miał 25 lat i też mieszkam z rodzicami, jestem facetem, nie pracuje. Mógłbym się wyprowadzić, gdybym znalazł jakąś robotę, ale mi dobrze siedzieć, bo mam spokój i swój pokój.

A co za roznica czy ktos tak mial? Wazniejzze jest pytanie, co ty z tym zrobisz. To naturalna kolej rzeczy, wyprowadzic sie z domu. Nie oznacza to zerwania wiezi, ale krok do przodu w swoim zyciu. A to, ze sie boisz to normalne- kazdy ma jakas obawe, ale trzeba dzialac odwaznie, bo rezygnacja z dzialania czy decyzji zawsze rzutuje negatywnie na przyszlosci. Odwagi.

u Ciebie inna sytuacja, bo mieszkasz z rodzicami z wygody a ja z miłości

mala czarna ksiezniczka lodu dziękuję za wypowiedź masz rację - trzeba podjąć jakieś kroki, nie będzie łatwo, ale na początku stycznia przeprowadzam się do mojego faceta. Uważam, że gdybym wyprowadziła się z domu 7-8 lat temu nie byłoby mi tak ciężko... dobrze, że zostaję w tym samym mieście co rodzice.

Twoi rodzice wyprowadzili się z domu i założyli własny. To jest naturalna kolej rzeczy. Masz kogoś, kto chce z tobą zamieszkać, a wyprowadzka od rodziców nie musi oznaczać zerwania relacji. Ja nawet nie mieszkam w Polsce, a z rodzicami dalej jestem bardzo blisko. W końcu po coś są telefony, internet i samoloty.

to powyżej to mój wpis

myślałam, ze zostanę to zjechana ... dziękuję za dobre słowa! Tego mi trzeba - kopa i pobudzenia do działania !!!!

Autorko, ja wiem, że im później, tym trudniej. Mam kilkoro znajomych, którzy wyprowadzili się z domu po 30. i tak jak ty byli pełni obaw. Zdążyłaś, tak jak oni, przywyknąć do tego stanu rzeczy i to zrozumiałe, że boisz się, że np. rodzice uznają, że ich porzuciłaś. Wcale nie. Na pewno ucieszą się, że zaczynasz w pełni dorosłe, samodzielne życie. Trzymam kciuki! :)

dokładnie jest strach, obawa, ale też chcę iść w końcu na swoje... w rodzinie już też "gadają"... mam starszą siostrę, więc zostałam w domu tylko ja ehhh czuję się taka beznadziejna :(