Jestem sama od 2 lat

Jestem sama od końca 2013 roku. Wcześniej miałam dwóch facetów i jednego, z którym ostatecznie do niczego nie doszło, ale chemia była (ciężko o to). Tak czy inaczej odkąd zaczęłam się w ogóle z kimkolwiek umawiać (a było to dość późno, III rok studiów), to zawsze ktoś tam o mnie zabiegał. Nie miałam problemu będąc sama (w końcu większość życia byłam, moja mama od rozwodu z ojcem - miałam 2 lata - też zawsze sama), ale przez te 2 lata zawsze ktoś był. Drugie rozstanie okazało się być bardzo bolesne, szczerze mówiąc nadal się nie wyleczyłam. Były różne etapy - najpierw zaczęłam dużo imprezować, co oczywiście przynosiło skutek odwrotny od zamierzonego. Później z********m się robotą tak, że nie miałam kiedy spać. Obecnie zajmuję się domem (mam tu na myśli sprzątanie, remontowanie itd), rzadziej spotykam się ze znajomymi, nie mam ochoty na alkohol, jeśli wychodzę to albo do pracy, albo jeśli mam coś do załatwienia. Patrzę czasami na niektórych ludzi, na wysyp zaręczynowy na FB (na który niegdyś nie zwracałam uwagi), obserwuję sobie moich sparowanych znajomych, którzy po powrocie do domu mają do kogo otworzyć buzię, wspólnie oglądają filmy czy jedzą i zastanawiam się jak to jest. Jak to jest mieć w kimś wsparcie, kogoś do pomocy, móc na kimś polegać, przytulić się, nazwać kogoś "swoim chłopakiem" czy być dla kimś ważnym? Czuję się jak jakiś uchodźca. Czuję jak gorzknieję. Co prawda nie daję po sobie poznać, że czegoś mi brakuje (na co dzień w sumie o tym nie myślę, bo obowiązki), ale tak sobie myślę, ile jeszcze niepowodzeń i przykrych wydarzeń (mówię tu oczywiście o sferze emocjonalnej, a nie prawdziwych problemach typu choroba w rodzinie) będę jeszcze musiała wziąć na klatę? Jak to jest, że niektórzy są szczęśliwi i tak sobie szczęśliwie żyją, nie znając w ogóle stanów samotności czy depresji? Oczywiście nie twierdzę, że każdy, kto jest teraz w związku kiedyś nie został zraniony, but still. Czuję, jakby wszystkim się układało (czy zaczęło układać), a u mnie nieustannie po staremu. Nie wiem już co ze mną jest nie tak. Czy w ogóle kiedykolwiek się to zmieni? Straciłam już wszelką nadzieję na poprawę czegokolwiek.

TL dr

przykro mi :-( ja również sama,dłużej niż Ty. mam podobne odczucia,samotność jest okropna :-(

Zmieni się - na gorsze.

"ja również sama,dłużej niż Ty." Ile masz lat?

przestan sie traktowac jak pepek swiata. jak ci brakuje faceta to sobie go znajdź co za problem to w czym masz jeszcze problem?

Hej! Jesli masz chęć, napisz do mnie emesh7 malpa wp pl , tez jestem sam,mam 29 lat ,nie szukam nikogo na siłę , wygodnie jest być samemu, zawsze starałem się polegać na sobie ale jednak kogoś brakuje, coraz bardziej to odczuwam, szczególnie kiedy jestem za granicą, pozdrawiam

Skąd jesteś i ile masz lat?

Problemem kobiet w Polsce jest ich nieuleczalna bierność. Liczą ciągle, że to książę zapuka do ich drzwi, a one sobie będą siedzieć w domu i nagle bum. To wina okropnego wychowania Polek na księżniczki. Nie potrafią normalnie wyjść do pubu, restauracji, kina i zagadać SAMEJ fajnego faceta. Bo jak to tak, księżniczka miałaby sama coś dać od siebie? No i pozostaje takie marne narzekanie i użalanie się nad sobą. Może kot pomoże?

Co wy macie takie parcie na związek? To same problemy ;) ja jestem sama o 3 lat i dobrze mi z tym, zero niepewności, stabilność psychiczna/ emocjonalna to podstawa godnego życia :)

Czasami samotność jest potrzebna aby dobrze ocenić sytuację wyciągnąć wnioski i ocenić jak znoszę to nieciekawe zjawisko ... Nie bać się i nie szukać erzaców ...

Na samotność polecam wibrator lub dildo. Na rynku mamy ciekawe produkty

Dla mnie bycie samą to naturalny stan, który oddałam raz na 1,5 roku życia (a mam 29 lat). Teraz jeszcze leczę rozstanie, ale czuję się jakbym już wchodziła na jasną, słoneczną drogę.

Czym innym rozstanie z partnerem a czym innym z rodziną ... Czym innym kiedy nadzieję się ma a kiedy traci choć nie wolnio tego obić nigdy !