Mamy z UK mam pytanie

Witam:-) byc moze to nie miejsce na taki temat ale na dziale "zycie za granica" panuje zastoj, wiec pisze tutaj.. Drogie mamy mozecie mi napisac jak wygladaly Wasze poczatki zycia w Uk? Przyjechalam tutaj 2 m-ce temu z dziecmi do meza, ktory wyjechal kilka m-cy wczesniej.. Bylam pelna entuzjazmu, ze oto zaczynamy nowe zycie, bedzie pieknie.. Narazie jednak wyglada to tak, ze maz pracuje calymi dniami, ja siedze w domu.. Mamy kilku znajomych mieszkajacych 1h jazdy od nas, my mieszkamy w malym, spokojnym miasteczku. Szarym i burym. To co jest tutaj moim problemem, to: tesknota za przyjaciolmi, rodzina, moim ukochanym miastem, moja praca, jestem zniechecona brakiem mozliwosci poznania kogos (pobliski plac zabaw w wiekszosci dnia pusty), poza tym nic ciekawego tu nie ma. Nie podoba mi sie tutsj. Angielski znam komunikatywnie, a jednak zrozumienie typowo angielskiego akcentu jest trudne, wiec rozmowa z Anglikami jest dla mnie koszmarna. Nie mam na co dzien samochodu, zreszta narazie nie przestawilam sie na ich zasady drogowe. Wiem, ze pewnie wszystko przyjdzie z czasem, ale narazie jestem tak strasznie zniechecona, mega znudzona.. Nie podoba mi sie tutaj.Jak wygladaly Wasze poczatki tutaj? Mialyscie mysli o powrocie do Polski? Kiedy zdobylyscie jakies grono znajomych, kiedy poczulyscie sie chociaz po czesci "u siebie"?

Hej ja mieszkam w uk od prawie 10 lat i początki były dla mnie super mimo że miałam podobnie jak ty. Przyjechałam tutaj do partnera który był już wcześniej 6 miesięcy ja dojechałam z synkiem wtedy 5 letnim. Również mieszkalismy i nadal mieszkamy w małej mieścinie. Musisz się przyzwyczaić bo bez tego ani rusz. Znajdz w pobliżu jakiś klubik dla młodych mam z dziećmi mieszczą się one nawet w najmniejszych wioskach. tam poznasz inne mamy z dziećmi i poćwiczysz język ja tak zaczynałam ,oglądaj dużo angielskiej telewizji albo słuchaj radia żeby poćwiczyć język i poznać akcent. Początki zawsze są trudne ja do tej pory tęsknie za rodziną moimi ulubionymi miejscami za znajomymi którzy rzadko mnie odwiedzają bo mieszkają godzinę jazdy ode mnie . Mój mąż też pracuje po 12 godzin no ale coś za coś. Teraz jak bym miała wybór pewnie bym tu nie przyjechała i starała bym sobie ułożyć życie w polsce . No ale już taki wybór podjełam i nie można czasu cofnąć. Ja do tej pory mam problem z za klimatyzowaniem się inna kultura inne myślenie ludzi no ale trzeba się przyzwyczaić jeżeli się taki wybór podjęło. Daj sobie czas jak ci się nie uda to możesz podjąć decyzje o powrocie ja już nie mogę bo moje dzieci już chodzą do szkoły i nie mogę im w glowie mieszać.oprócz syna urodziły nam się jeszcze dwie córeczki i oni nie wyobrażają sobie mieszkać w innym miejscu niż tutaj.

Dziekuje za odpowiedz.. dodam jeszcze, ze jestem (bylam) osoba odwazna, przebojowa, towarzyska.. mieszkanie tutaj na tyle podcielo mi skrzydla, ze mam obawy przed zalatwieniem czegos w urzedzie, gdziekolwiek (zakupy robie:-) czuje sie tutaj niepewnie. A czy po tych kilku latach masz tutaj jakichs znajomych, masz z kim pojsc na kawe czy impreze? Czujesz, ze wsiaklas w ten tutejszy klimat. Jeszcze raz dzieki za odp, podnosi mnie troche na duchu:-)

Przypuszczam, ze poczatki 11 lat temu samodzielne, a teraz z partnerem to coś zupelnie innego. Ja mieszkałam zawsze w większych miastach - dopóki nie urodziłam dzieci i zapragnęłam ogródka i spokoju, więc to zupełnie inna prespektywa. Niestety do pewnych rzeczy musisz się zmusić - musić się przełamac do kontaktu i mówienia. Poszukac lokalnych forów - w takich małych mieścinach tez się dzieje, poszukaj forów Polsków w okolicy - może jakcys są, jesli nie ma to może sama cos takiego załóż? Na fejsie, gdziekolwiek! Ja jestem antysocjalna, mimo to poznałam z czasem sporo osób i fajnych do tego, więc jest z kim pogadać, wyjechać itp. nie wiem, czy Twoje dzieci sa w szkole, albo przedszkolu, ale może warto jakiegos wolontariatu poszukac? Albo pracy na cześć etatu - tak sie poznaje nowych ludzi. Czasem też warto pojeździć po okolicy i pomyślec o przeprowadzce - ja mieszkam teraz w małej wiosce, ale przy dużym miescie, więc, atrakcje są oddalone o pół godziny jazdy i to jest super.

Najważniejsze że musisz się nie bać kontaktu z innymi ludzmi aglicy są na tyle wyrozumiali że jak czegoś nie będziesz rozumiała oni ci to doskonale wytłmaczą ,przede wszystkim w urzędzie ,banku czy u lekarza. Mi na początku bardzo duży klopot sprawiały rozmowy telefoniczne bo większość spraw tylko tak załatwisz ale z czasem będzie ci o wiele łatwiej. Ja jak przyjechałam tutaj nie wielu miałam znajomych potem z biegiem czasu jest ich trochę ale nie mam przyjaciół . Jeżeli chodzi o anglików to powoli ich poznawałam na początku w klubikach z małymi dziećmi a potem w szkole. Trochę też pracowałam więc tam też mała grupka się znalazła. teraz nie pracuję ale szukam pracy bo wtedy jest lepiej, już nie chodzi o pieniądze bo mój partner wystarczająco zarabia ale o kontakt z ludzmi . Wtedy człowiek inaczej funkcjonuje jak na co dzień może sie spotkać i pogadać z kimś innym .Więc jak będziesz miała możliwość jak dzidzia ci trochę podrośnie to znajdz sobie pracę chociaż na kilka godzin w tygodniu i zobaczysz będzie ci wtedy od razu lżej . Musisz się przełamać i nie bać się że popełnisz jakąś gafę językową bo ja ich tyle popełniłam że książkę mozna by było pisać hihi.ale jak sie nie odważysz to zawsze będziesz samotna tutaj i będzie ci wtedy bardzo ciężko. no a jak zaczniesz otwierać się na ludzi to zobaczysz będzie dobrze.Małymi kroczkami zacznij od sąsiadów i pani w sklepie a potem już pójdzie ci lepiej.

Co do kawki i imprezki już nie ma z tym problemu przede wszystkim znajomi z dawnej pracy i z mami ze szkoły na kolacyjki czasam chodzimy. Po prostu czasu potrzebujesz i odwagi a wszystko będzie dobrze.

Cześć, hm ja byłam w zupełnie innej sytuacji bo ja tu przyjechałam do dużego miasta 500 tys ludzi, jeszcze bezdzietna, z kumpelą. tu na miejscu związałam się z Polakiem którego znałam słabo ale długo, kilka lat, z Polski , to kolega mojej koleżanki który tu był rok dłużej ;) i to z nim mam dziecko urodziło się jak akurat mijały mi 3 lata w UK. ale głowa w góry, potrzeba ci czasu, staraj się nie myśleć za dużo o tym co zostawiłaś w Polsce. to jest ogromna zmiana ale też nie oczekuj od siebie za wiele i za szybko!! emigracja jesienią i zimą nie jest dobra - pogoda... choc co do pogody to tu w UK nigdy nie wiadomo ;) w styczniu może byc +10 a może być -3 i śnieg, a w lipcu może być +25 (rzadkość w mojej części kraju) lub ... też tylko +10 :P pozdrawiam

Dziekuje Wam bardzo dziewczyny:-) owszem, cos tam rozmawiam z anglikami w sklepie czy z sasiadem, ale to raczej tak grzecznosciowo:-) do goscia powyzej- tak sobie wlasnie mysle, ze okres zimowy nie dostarcza wielu pozytywnych wrazen tutaj:-) nawet mozliwosc spacerow z dziecmi przez kilkudniowe opady mocno ograniczona:-/ Praca narazie odpada, dzieci sa za male, ale wlasnie znalazlam polska grupe na fb, dziekuje za pomysl:) ciesze sie, ze Wam sie tutaj podoba, jest szansa, ze i ja sie tutaj zadomowie:-)

polskie mamuski w uk lub matki wariatki - tam dużo mam z uk

Ja zastanawiam się na emigracją. Mój mąż od jakiegoś czasu pracuje już w UK i bardzo mu zależy na ściągnięciu i mnie. Obawiam się języka no i tego jak nasz synek zareaguje na obcy kraj i nieznaną kulturę. Gdzieś tu na forum poradzono mi żeby go wysłać do tej międzynarodowej szkoły-http://luxusportal.pl/pl/wiedza-i-edukacja/prezentacje/isk, żeby ten szok nie był dla niego aż tak straszny. Ale sama nie wiem, czy to pomoże. Wolałabym normalnie żyć w tym kraju.

Magda, ta szkoła na tej prezentacji prezentuje się znakomicie! Znasz może jeszcze jakieś szczegóły o tym jak zapisać tam malucha? Czy więcej znajdę na tej stronie, którą podałaś, czy gdzieś jeszcze szukać?