Kiedyś zostawiłam takiego jednego nieudacznika po pięciu latach i nie żałuję.

a jak poradzić sobie z poczuciem jego klęski, być może całożyciowej. Czy ja w ogóle mogę mu jakoś pomóc (pomijając powrót- nie wchodzi w rachubę)?

up

Daj se spokój, nie czuj sie zobowiazana. On by cię ściągnął ze sobą w dół, musiałabyś na niego z********ac a i tak by cię zostawił dla jakiejś modelki :D

Jaka modelka by go chciała, taką pierdołę życiową, 1.7 m wzrostu.

To była ironia. Naprawdę ciesz się, że nie jesteś z taką pierdolą...

Podświadomie jednak czuję że Bóg mnie rozliczy z cierpienia jakie mu zafalam.

Zadałaś to cierpienie umyślnie? Z premedytacją go rozkochałaś planując porzucenie? Specjalnie i złośliwie przestałaś go kochać? Czego Ty od siebie chcesz i dlaczego masz wyrzuty sumienia? Rozkazałaś mu nie pracować i mieszkać z mamusią? On jest dorosłym człowiekiem i sam osobiście pokierował swoim życiem w taki sposób, że stwierdziłaś, że jest Wam razem nie po drodze, więc nie czuj się winna i nie bierz na klatę jego wyborów, jego postępowania i jego sposobu na życie.

Świadomie nie. Natomiast po pięciu latach, trochę za późno.

up

ech życie życie...

Czyli mam się pozbyć wszelkiego poczucia winy

No i tak zrobię. Temat umarł, ale dziękuję wszystkim, którzy się wypowiedzieli. :)