Opowiadanie o Dobrym Ojcu

Słyszę go...Jaki piękny, młodzieńczy głos! On mnie wzywał do siebie... Wybiegam na dwór. W dole płynie niezbyt szeroka rzeczka. Nad rzeczką jest duże drzewo liściaste. Przychodzę...Widzę go. Mój prawdziwy Ojciec. Ten, który znał mnie na długo przed moim urodzeniem. Mój kochany, dobry Ojciec! Nie wygląda jak starzy człowiek. Wygląda jak młodzieniec. Piękny, młody, przystojny, gładko ogolony. Jest ubrany w czerwoną kamizelkę. Wygląda dokładnie tak jak Adam Anderson. Nic dziwnego-ma wszystkie dobre cechy, przyjmuje postać tej osoby, która kojarzy się z dobrocią, uprzejmością i łagodnością. Dla mnie będzie to postać Adama Andersona. -Moje dziecko-Mówi łagodnie, spokojnie, delikatnie. Wyciąga do mnie ręce. Bez wahania rzucam się w jego objęcia. -Ojcze...Oni tak mnie wystraszyli... Wybucham płaczem, ale przytulenie do mojego ukochanego, prawdziwego ojca przynosi ukojenie. CDN Jak Wam się podoba początek opowiadania?

-Nic ci nie grozi przy mnie.-Pogłaskał mnie po głowie-Wiem, co cię dręczy. Twoje ciało, twoją psychikę-to wszystko ja stworzyłem. Akceptuję cię, moje dziecko-twój intelekt, wyobraźnię, a także fizyczność.

Co myślicie o tym krótkim opowiadaniu?

Przepraszam, ale trochę mnie nudzi.

wzruszające i ciekawe ,pisz to dalej (pisze szczerze,nie nabijam sie zeby nie było ;) )