Dobry Ojciec

Jaki piękny, młodzieńczy głos! On mnie wzywał do siebie... Wybiegam na dwór. W dole płynie niezbyt szeroka rzeczka. Nad rzeczką jest duże drzewo liściaste. Przychodzę...Widzę go. To mój prawdziwy ojciec. Ten, który znał mnie na długo przed moim urodzeniem. Mój kochany, dobry ojciec! Nie wygląda jak starszy człowiek. Wygląda jak młodzieniec. Piękny, młody, przystojny, gładko ogolony. Jest ubrany w czerwoną kamizelkę. -Moje dziecko-mówi łagodnie, spokojnie, delikatnie. Wyciąga do mnie ręce. Bez wahania rzucam się w jego objęcia. -Ojcze...Oni tak mnie nastraszyli... Wybucham płaczem, ale przytulenie do mojego ukochanego, prawdziwego ojca przynosi ukojenie. -Wybacz mi....-mówię niemal szeptem -Moje dziecko, oczywiście, że ci wybaczam. Nic ci nie grozi przy mnie.-Pogłaskał mnie po głowie. Chciałam być z nim wiecznie. Jak Wam się podoba moje opowiadanie? Co o tym myślicie? Co czujecie, czytając to?